Conquistador, een prachtige sf bundel

Conquistador is een mooi mozaïek van science fiction verhalen, geschreven door Johan Klein Haneveld. Had ik de flaptekst van tevoren gelezen, dan zou ik geweten hebben waar deze bundel ongeveer over ging. Maar ik lees die nu pas, nadat ik het boek uit heb en aan deze recensie begin. Wat maakt het uit? Ik ben twee dagen geleden in het boek begonnen en kon het niet meer naast me neerleggen. Ik werd meegetrokken in de verhalen door de vlotte manier van vertellen. De ‘suspension of disbelief’ werkte bij deze bundel wonderwel heel goed voor mij, ik werd maar een paar keer uit het verhaal gegooid en dat was niet doordat ik de vele abstracte begrippen en concepten van de verbeeldingswereld niet begreep, maar doordat er bepaalde zinnen in stonden die ik als interessant doenerij heb ervaren, zoals: ‘Zijn gezicht was hard als glas, verstild in messcherpe randen.’ Wat ik me hierbij voor moet stellen, weet ik niet. Al begrijp ik ongeveer hoe het eruit moet zien. De rest van de zinnen kon ik me goed voor de geest halen en was duidelijk vanuit de context te begrijpen. Voor science fiction verhalen vond ik dat ze bijna concreet overkwamen, wat ik maar bij sommige schrijvers heb.
Conquistador, het titelverhaal bevat de meeste pagina’s (64) en ik vond dit het beste verhaal uit de hele bundel. Leuk dat Jonas Janquill in een later verhaal nog eens terugkeert. Hij is een avonturier die uitgeholde asteroïden bezoekt die zijn verlaten, op zoek naar bijzondere voorwerpen. Daar vindt hij een spoor dat speciaal voor hem achtergelaten is.
Ik vond alle verhalen goed. Dat komt misschien ook wel doordat ze prima bij elkaar passen. In meerdere verhalen komen dezelfde concepten terug, zoals een kunstmatige wereld in een kloof, een Dysonbol, of een onderwaterwereld.
‘De klim’ vond ik een heel goed verhaal, met een iets andere invalshoek. ‘Afdaling’ geeft het idee van een zoektocht onder water waar een bijzondere ontdekking wordt gedaan. Ik moest denken aan de foto’s van de aquariums die de schrijver weleens laat zien op Facebook. Blijkbaar haalt hij daar ook inspiratie uit.
Hoewel ik hoop dat de toekomst er niet echt zo uit gaat zien dat de menselijke geest in een kunstmatig lichaam wordt gestopt met informatica en intelligente machines, of dat we moeten leven in aangelegde Dysonbollen, wanneer de aarde een woestenij wordt, is dit misschien een mogelijke uitkomst. Het mooie van de verhalen in deze bundel is, dat de menselijke waarde een belangrijke rol speelt en dat er op het eind een sprankje hoop op iets beters te zien is. De waarschuwing voor vereenzaming omdat echte sociale contacten verdwijnen door gebruik van apparatuur waarin men zich verliest, is een thema dat in sommige verhalen doorschemert.
Dit is een van de betere bundels met science fiction verhalen die ik heb gelezen. Ik ben trots op deze Nederlandse schrijver. Ik heb van zijn verhalen genoten en raad dit boek aan bij iedereen die science fiction leest of eens een blik op een mogelijke toekomst werpen wil.