Genieten in alle kleuren van de regenboog

Als je Donkerblauwe woorden van Cath Crowley oppakt, mogen we aannemen dat je lezen in elk geval niet verschrikkelijk zult haten. En zelfs als dat wel zo is, maakt Crowley het onmogelijk om tot het eind van het boek in die mening te volharden. Donkerblauwe woorden van Cath Crowley is een wonderschoon boek. Voor iedereen die van lezen houdt en iedereen die slechts één boek verwijderd is van een leven lang lezen.  

De vertaling Ans van der Graaff doet recht aan de vloeiende zinnen van Crowley, waardoor je nergens het idee hebt dat je een oorspronkelijk Engels werk zit te lezen. Na het lezen van deze vertaling van Words in Deep Blue moet je zonder twijfel een tripje naar de dichtstbijzijnde kantoorboekhandel maken om pennen, potloden en markeerstiften te halen. De belangrijkste plek in Donkerblauwe woorden is namelijk de tweedehandsboekwinkel van de familie van Henry, één van de hoofdpersonen. Hier staat de befaamde ‘brievenbibliotheek’: een boekenrek waarin boeken staan die klanten niet mogen kopen of meenemen, maar waarin ze wel mogen schrijven, tekenen, markeren, brieven in achterlaten, noem maar op. Donkerblauwe woorden is zelf een boek dat niet zou misstaan in de brievenbibliotheek.  

Crowley heeft een veelzijdig boek neergezet, met twee herkenbare maar heel verschillende hoofdpersonages. Rachel is het meisje in de duisternis, Henry de jongen in het licht. Duisternis is natuurlijk logisch als je jongere broertje verdronken is en jij daardoor je grootste passie, zwemmen, vaarwel moet zeggen. Haar verdriet is rauw en voelt echt. Doordat haar rouwproces niet gebonden is aan haar leeftijd, overstijgt Rachel als personage het YA-genre. Het mooie is dat Henry en verschillende bijpersonages Donkerblauwe woorden juist wel dat typische YA-gevoel geven vol verliefdheden, onzekerheden, het idee dat je zelf het middelpunt van de aarde bent en algehele verwarring over wie je bent en wat je wilt.  

Buiten Henry en Rachel zijn er talloze andere personages die van levensbelang zijn voor de plot. Ze worden heel goed uitgewerkt en zijn daardoor net zo echt als de hoofdpersonen. Neem George, Henry’s zusje en het eeuwige buitenbeentje dat haar toevlucht zoekt tot boeken en zich verschuilt achter een schild van onvriendelijkheid om maar niet gekwetst te worden. Of de energieke, gekke Lola, die een geweldige vriendin is voor Henry en Rachel, maar die tegelijkertijd heel grof en egocentrisch kan zijn. Zelfs de klanten uit de boekhandel, die echt maar bijrolletjes hebben, spreken tot de verbeelding. Wanneer je zelf de plaatselijke boekhandel inloopt, zou het je zeker niet verbazen om Frederick te zien staan in zijn elegante grijze pak, of om Frieda een spelletje Scrabbel te zien spelen in een hoekje.  

Hoe mooi de verhaallijnen zelf ook zijn, uiteindelijk gaat het in Crowleys roman om de liefde voor het geschreven woord. Of zoals Henry het treffend verwoordt:

‘Omdat ik ervan hou. Omdat ik van boeken hou, tot aan de laatste punt. Ik hou ervan op een manier die elke rede en logica te boven gaat. Zo is het gewoon. […] Alleen lezen is niet genoeg; ik wil door de bladzijden heen praten om bij de andere kant te komen […].’

Het perfecte boek als je eraan herinnerd wilt worden waarom je ook alweer van lezen hield. Donkerblauwe woorden is genieten in alle kleuren van de regenboog.