Veilig griezelen

2017 was een goed jaar voor populaire thrillerschrijfster Mel Wallis de Vries (1973). Ze won voor de vijfde keer de Prijs van de Jonge Jury, kreeg te horen dat haar boek Shock bewerkt zal worden tot een musical en ze bracht haar vijftiende boek uit: Pijn. In dit boek houdt de zogenaamde ‘Snapchatkiller’ heel Amsterdam in zijn greep. Waarom zoekt hij juist deze meisjes uit om te vermoorden en vernederen? En zal ook Mandy aan hem ten prooi vallen?

Uitgeverij Fontein zorgt er elke keer weer voor dat de boeken van Mel Wallis de Vries er piekpijn uitzien. Een stevige, duistere hardcover met daaromheen vaak een soort politielint. Ook zijn de pagina’s niet saai wit, maar voorzien van een roze randje, waardoor het boek er dichtgeslagen werkelijk prachtig uitziet. In Pijn zitten verder tekeningen van de vermoorde meisjes, voorzien van nare verwensingen door de moordenaar. Het maakt de meisjes net echt – het zou je buurmeisje kunnen zijn!

Zoals we van Mel Wallis de Vries gewend zijn, is ook Pijn weer echt een meisjesboek. De hoofdpersoon is Mandy, een typisch meisje van een jaar of 16. Ze probeert haar weg te vinden in het leven, krijgt te maken met problemen uit de ‘grotemensenwereld’ en kan hier eigenlijk nog niet goed mee omgaan. Haar vriendinnen hebben zo hun eigen problemen en zijn daar meer mee bezig dan met hun vriendin, wiens moeder met kanker in het ziekenhuis ligt. Er is natuurlijk het lieve meisje, het grijze muisje en de bitch. De personages zijn dus niet verrassend of vernieuwend, maar wel lekker herkenbaar voor jonge meiden.

De donkere sfeer van Pijn maakt het boek heel duidelijk tot een thriller. De openingszin zet meteen de toon:

“De dag dat ik doodging was zo normaal dat het bijna een grap leek.”

De vraag is natuurlijk wie er doodgaat in de proloog. De moorden duren namelijk nog even. Zijn dit de laatste herinneringen van één van de vermoorde meiden of is hier iemand anders aan het woord? Vanaf hoofdstuk 1 lezen we in elk geval mee met Mandy. Haar verhaal wordt steeds kort onderbroken wanneer er een meisje vermoord is, zodat we haar laatste momenten kunnen meebeleven. Dat geeft kleine aanwijzingen over de moordenaar, maar niet voldoende om een goed idee te krijgen van wie hij is.

Die moordenaar is helaas niet super geloofwaardig. Mel Wallis de Vries weet zo goed te verhullen wie hij is dat de ontknoping uit de lucht komt vallen. Nadat je weet wie het is, besef je dat je hier en daar een aanwijzing hebt gemist, maar het waren er allemaal bij elkaar alsnog niet genoeg om de moordenaar een persoon van vlees en bloed te maken. Dat betekent dat uiteindelijk alleen Mandy kan rekenen op medeleven, want zij is de enige die we aan het eind goed genoeg kennen om het gevoel te hebben dat ze een persoonlijke vriendin is.

Hoewel het fijn was geweest als het karakter van de moordenaar iets verder was uitgediept, zorgt de geheimzinnigheid er wel voor dat iedere jongen die geïntroduceerd wordt automatisch verdacht is. Daardoor wordt de lezer haast net zo paranoïde als de meisjes. Dat weerhoudt de jongedames er niet van om uit te gaan, te zoenen en zelfs af en toe het bed in te duiken met één van deze verdachte knapen. De meeste seksscènes zijn eerder suggestie dan echte actie, maar wanneer Mandy wordt ontmaagd, wordt dit wel in detail beschreven. Die scène zit vol clichés als “Ik had nooit kunnen denken dat het zo zou voelen.” En “Ik wil helemaal niet dat hij voorzichtig is.”

Alle kleine minpunten daargelaten, is Pijn gewoon een prima YA-thriller. De schrijfstijl is vloeiend, de personages herkenbaar en de doelgroep zal er zeker van genieten. Hoewel het verhaal duister is, rondt Mel Wallis de Vries het verhaal bevredigend af. Zonder iets af te doen aan de duistere kant van het verhaal, kunnen haar lezers toch rustig slapen die nacht.