Een charmant boek en een lovable hero

Soms lijkt het alsof er alleen nog maar postapocalyptische romans geschreven worden, zeker binnen het young adult genre. Dat zal zeker te danken zijn (of te wijten, het is maar wie je erover spreekt) aan het succes van De Hongerspelen van Suzanne Collins (2008), een boek dat erin slaagde de grimmige symboliek van Orwells 1984 te vertalen naar een veel toegankelijker verhaal voor een groot publiek.

Een postapocalyptische roman vindt gemeenlijk plaats nadat een grote ramp de wereld zoals wij die kennen heeft vernietigd. Dat kan een oorlog zijn, of een virus, of gewoon een ongenoemd excuus om een nieuwe samenleving te creëren op een toekomstige aarde. Ook Z van Zachariah, dat binnenkort gaat verschijnen bij de nieuwe uitgeverij Aerial Company, kan in deze categorie geschaard worden.

Het boek begint vlak na een allesvernietigende nucleaire oorlog. Ann Burden, een meisje van 16, blijft alleen achter op de boerderij van haar familie en denkt dat ze de enige overlevende op de hele wereld is. Totdat ze een man in de verte ziet die steeds dichterbij komt. Eerst verstopt ze zich omdat ze bang is, totdat hij op een dag haar huis binnenkomt. Ze trekt de stoute schoenen aan en benadert hem. De man heet John R. Loomis en werkte in een ondergronds laboratorium, waardoor hij de aanval heeft overleefd. Hij draagt een beschermend pak – het pak waar hij en zijn collega’s aan werkten. Dan wordt hij ziek en moet Ann hem verzorgen. Hij vertelt zorgwekkende dingen in zijn ijldromen en als Ann ook nog eens kogelgaten in het pak ontdekt, wordt ze bang van hem.

Het boek speelt zich in zijn geheel af op de boerderij en laat zien hoe Ann dag na dag moet werken voor haar levensonderhoud en richt zich daarna op de interactie tussen John en haar – en wat er verder gebeurt, wat ik hier in het midden zal laten.

Het resultaat is een bijna verstild te noemen boek, dat zonder noemenswaardige haast de spanning opbouwt tussen twee personages die denken dat ze de enige personen op aarde zijn die nog in leven zijn. In die zin is Z van Zachariah geen slecht boek. Het is vaardig geschreven en Ann en John zijn overtuigende personages. Maar voor moderne lezers gebeurt er wel heel weinig en daarmee doel ik niet op allerhande vuurwerk en special effects – want dat er niet veel nodig is om een indringend beeld te schetsen van een postapocalyptische wereld laat McCarthy’s The Road wel zien. Maar in Z van Zachariah blijft de rampspoed en ellende die McCarty zo effectief schetst zorgvuldig buiten beeld en wordt het verhaal in een bijna idyllisch landschap geplaatst waar geen werkelijk gebrek is.

Ook de relatie tussen de personages blijft uiteindelijk aan de oppervlakte en als O’Brien uiteindelijk een poging waagt de donkerder kanten van de menselijke natuur te verkennen, durft hij niet door te zetten. Het gaat dus eigenlijk niet echt ergens over in dit boek, er wordt niets op het spel gezet. Zelfs De Hongerspelen, geen voorbeeld van grote literaire diepgang, bood met de strijd van het individu tegen de wreedheid en dehumanisering van de totalitaire staat naast het avontuur van het verhaal zelf nog een zekere verdieping.

Maar laten we niet vergeten dat Z for Zachariah al in 1974 verscheen, in een turbulente tijd. In 1973 eindigde de Vietnamoorlog, maar er waren overal op de wereld nog oorlogen gaande of staan op het punt van uitbreken, zoals de Yom Kippur oorlog. De Koude Oorlog was nog niet voorbij, dus de nucleaire dreiging was nog zeer reëel.

Het post-apocalyptische genre groeide sterk vanaf de jaren zestig, vooral in de sciencefiction. Op een aantal uitzonderingen na was het nog geen thema dat in de mainstream literatuur voorkwam (Planet of the Apes, de film, was de uitzondering die de regel bevestigt). Ook de jeugdliteratuur – specifiek die voor 12-18 jarigen – was nog niet ontwikkeld. In die zin was O’Brien met Z van Zachariah een pionier die thema’s als de nucleaire oorlog toegankelijk probeerde te maken voor niet-volwassenen in een tijd waar dit zeker relevant was. Daarin is hij geslaagd, maar daarmee is het boek ook meteen gedateerd.

Z voor Zachariah is een charmant boek en Ann een lovable hero. O’Brien is een te goed schrijver om slecht werk af te leveren. Maar uiteindelijk heeft het boek voor mij te weinig vaart en niet genoeg relevantie om het boeiend te maken. Voor de doelgroep is er momenteel zo veel op de markt dat beter gericht is op de smaak van nu dat dit boek in vergelijking een beetje wegvalt. Dat is jammer, aan de ene kant.

Aan de andere kant… De jacht op de vergeten klassiekers die sinds het verschijnen van Stoner door de Nederlandse letteren is gegaan heeft ons veel juweeltjes opgeleverd die de tand des tijds hebben doorstaan. Maar sommige klassiekers kunnen wat mij betreft beter blijven waar ze waren: op de plank tussen die andere klassiekers, een boek dat je af en toe uit de kast haalt om het af te stoffen en met enige vertedering de titel te lezen, maar om het dan weer terug te zetten.