Een verrassende huivering

Dertien - dat is vast geen toeval - horror verhalen van Nederlandse schrijvers in een bundel met een opvallend en toepasselijk omslag. Nou denkt men bij het genre horror niet direct aan Nederlandse bijdragen; Angelsaksische literatuur heeft hierin de grootste namen en de beste werken geproduceerd. Dat het genre Nederlanders niet helemaal ligt, wordt deels wederom bewezen tijdens het lezen van deze verhalen: niet een van de schrijvers slaagt er in om het sluipende, subtiele, nachtmerries veroorzakende afgrijzen op te roepen dat bijv. Shirley Jackson, Clive Barker en Joe Hill zo ogenschijnlijk moeiteloos lukt. Het valt gewoon op hoe aards het blijft, de angst en gruwel zijn niet psychologisch en verfijnd, maar fysiek, boers, bijkans wulps. De slachtoffers zijn bedekt met bloed, pus en zwerende wonden, lekken aan alle kanten vitaal ectoplasma, vallen uit elkaar of worden in stukken getrokken, lijden onder vreemdsoortige uitgroeisels die compleet een eigen leven leiden. Weinig subtiliteit, veel effect. Toch zijn er uitzonderingen.

Auke Hulst - en wie houdt nou niet van zijn boek Slaap zacht, Johnny Idaho - doet in zijn verdienstelijke verhaal ‘Vader zien’ een Sixth Sense- achtige poging, met een verrassende twist aan het einde. Het verhaal is subtiel en ook al vermoedt de oplettende lezer waar het naartoe gaat, het blijft knap bedacht en goed geschreven.

Sophia Drenth weet in haar verhaal ‘Gedichten van licht en schaduw’ een prachtige sfeer op te roepen van Parijs anno 1900. Een vertelling met duistere kanten, een kunstenaar en een seriemoordenaar, twee of toch maar een persoon? Boeiend en origineel doch eerder een thriller dan echte horror.

Twee dames, Christien Boomsma en Vanessa Morgan, tonen zich ware kattenliefhebsters in ‘De beenderen in haar ogen’ en ‘9’. Het puur fysiek afgrijzen in het eerste verhaal is prima opgebouwd, met een vleugje exotische mysterie, oude geheimen, een gevonden antwoord op het altijd aanwezig menselijk verlangen om eeuwig te leven. Of tenminste erg lang. Het tweede verhaal, ‘9’, slaagt erin om een lichte huivering en kippenvel op de armen van de lezer te doen verschijnen. Iets - of iemand? - hurkt in de schaduw, iets lenigs en donkers, soepel en snel, iets als een kat.

Thomas Olde Heuvelt, een ervaren horror meester, roept in zijn historisch onderlegd verhaal ‘Tulpen en windmolens in het Land der Champignons’ een wel heel erg vreemd beeld op van de techniek van tulpen kweken. Het verhaal is beklemmend op een realistische wijze en de droge, nuchtere vertelstijl versterkt nog eens extra de geloofwaardige achtergrond waarin ongeloofwaardige dingen gebeuren. De lezer zal nooit meer met dezelfde ogen naar tulpen en windmolens kijken.

Sterk, strak en in zijn herkenbare alledaagsheid bijzonder angstaanjagend is het verhaal van Barend de Voogd, ‘De koeien van Starink’. Nederlandser kan bijna niet, een aangeschoten man, een donkere fietstocht, een verlaten polderweg. En koeien. En nog iets anders, aanwezig en wachtend in donker, een oude entiteit, hongerig en dreigend.

Martijn Adelmund vindt de inspiratie voor zijn verhaal in een Oudnederlands stukje proza en bewerkt dit tot een verrassend, pittig nieuw geheel. Mooi en rustig verteld, met authentieke details en een trefzeker beeld van leven in een vissersdorp aan het begin van de twintigste eeuw. Ook zonder horror elementen een boeiend verhaal, vermakelijk en interessant om te lezen.

Een compleet nieuwe wereld schept Martijn Lindeboom in zijn verhaal ‘De vernietiging van de Jiten’, zonder meer een van de beste verhalen in de bundel. Vele facetten van het verhaal en een gedetailleerde, originele wereld met George R.R. Martin - achtige perfectie ontstijgt absoluut het raamwerk van een horror vertelling en doet de lezer watertanden van verlangen naar meer.

Zeer eigentijds, persoonlijk bewogen en boos over de verwoestingen van een geliefde stad veroorzaakt door een niet aflatende stroom toeristen, is het verhaal van Jamal Ouariachi, ‘De toeristenslager’, waar een getergde ondernemer het heft op een originele wijze in eigen hand neemt. Een vigilante? Of een maniak? Of slechts een uitstekende chef-kok die gebruikmaakt van vraag en aanbod? Wie zal het zeggen.

In het verhaal ‘Wil je doorgaan? {Ja/Nee}’ doet Tais Teng een uitstapje naar de wereld in een zeer nabije toekomst, beheersd door games die de werkelijkheid niet slechts vervormen maar ook kunnen veranderen. Een verhaal over keuzes en consequenties, actie en reactie.

Jerry Hormone en J.Sharpe zoeken de horror in wat de mens het meest na staat: kinderen en ouderschap, beide verhalen verrassend en origineel, meer richting fantasy dan horror. Ook het verhaal ‘12,5’ van Max Tromp is meer een techno/fantasy vertelling, actueel en herkenbaar.

Dertien verhalen: divers, inspirerend, zeer de moeite waard om ze te lezen. En niet alleen met Halloween.