Veelbelovende ouverture van nieuwe reeks

Een van de bekendste seriepersonages in het werk van Corine Hartman is Jessica Haider. Het succes van deze reeks, dat met Doodskleed een vroegtijdig eind inluidde, betekende tevens dat de thrillerwereld niet meer om haar heen kon. Eind mei 2019 is Een duister pad, het eerste deel van een nieuwe serie met Faye van Laar als belangrijkste personage, verschenen. Een BBC-documentaire over het sterk groeiende gebruik van antidepressiva onder jongeren was de basis voor dit verhaal, net als een aanklacht tegen het bedrijf dat Seroxat op de markt brengt.

Borderliner Faye van Laar is begin dertig en woont al zo goed als haar hele leven in de psychiatrische instelling Groot Loenen, waarvan haar vader directeur is. Dan wordt Emilie, een voormalig soapactrice die aan achtervolgingswaanzin leidt en beweert dat haar vriend Steven is vermoord, opgenomen. Faye trekt met haar op, gelooft haar en gaat op onderzoek uit. De politie gaat er echter van uit dat Steven zelfmoord heeft gepleegd, maar rechercheur Simon te Bresser is daar niet van overtuigd. Wanneer Emilie plotseling verdwijnt, komt de zaak in een ander daglicht te staan en lijkt Simon gelijk te krijgen.

Dat een psychiatrische instelling het decor is in een thriller is niet zo uniek. Wat echter wel bijzonder, en dus origineel is, is dat een van de bewoners eigen onderzoek verricht en tevens behulpzaam is bij het recherchewerk. Dat zie je dus niet vaak, niet in fictie, maar zeker niet in de realiteit. Is Een duister pad daardoor dan ongeloofwaardig? Aan de ene kant misschien wel, maar daar staat tegenover dat Hartman de schijn weet op te houden dat het verhaal zomaar waar kan zijn. Dat is vooral te danken aan de alledaagse en realistische dialogen, maar ook omdat ze waargebeurde feiten in het verhaal heeft verwerkt. Voor de lezer wordt het daardoor herkenbaar.

Een duister pad is nog wel een typisch eerste deel van een serie, er wordt vrij veel aandacht besteed aan de persoonlijke omstandigheden van de personages. Hierdoor leert de lezer ze vrij goed kennen, zorgt het voor de nodige diepgang, maar lijkt het thrilleraspect enigszins naar de achtergrond te verdwijnen. De uitgebreidere introductie heeft overigens niet tot gevolg dat de spanning, die gedurende de plot langzaam wordt opgebouwd, achterwege blijft. Dat spanningsveld is er wel, maar dan vooral psychologisch en dat komt mede door een aantal verrassende plotwendingen. Ondanks een aan zekerheid grenzend vermoeden omtrent de identiteit van de dader, bevat de ontknoping toch een onverwachte ontwikkeling. Daardoor blijft het verhaal de lezer van begin tot eind bezighouden.

Net als in veel van haar boeken stipt Hartman ook in deze jongste thriller een aantal maatschappelijke thema’s aan. Ze waakt er echter wel voor dat het geen zwaar en moeilijk leesbaar verhaal wordt. In vlot taalgebruik weet ze de kern daarvan goed over te brengen zonder dat het oppervlakkig wordt, maar de lezer wel tot denken aanzet. Ronduit interessant zijn de bewoners van de instelling. Ze hebben stuk voor stuk hun eigenaardigheden en dat maakt ze bijzonder. En dit keer is het niet het politieonderzoek dat het boeiendst is, dat loopt op zich wel, maar het is juist die ‘familie’, zoals Faye ze noemt. Hoe ze reageren, hoe ze handelen, wat hen overkomen is en hoe hun onderlinge interactie is. Dat, en ook de wisselwerking tussen Faye en Simon, is wat intrigeert.

Of een eerste deel van een nieuwe serie in de smaak gaat vallen, is natuurlijk altijd de vraag. Maar met Een duister pad heeft Hartman zonder meer de juiste weg ingeslagen. Want deze ouverture is een veelbelovende start van een zo goed als zeker nieuwe succesreeks.