Veel spektakel, geen diepgang

De Brit Colin Armstrong maakte deel uit van een SAS-operatie in Irak. Hij wist als enige te ontsnappen en vluchtte naar Syrië. Na zijn militaire carrière, die hij in 1994 beëindigde, wilde hij zijn verhaal over deze wekenlang durende ontsnapping vertellen. Dat deed hij via zijn debuut, De achtste man, dat hij onder het pseudoniem Chris Ryan schreef. Dit was een succes en daardoor het begin van zijn loopbaan als auteur van actiethrillers, waaronder zowel standalones als series. Op 13 november 2018 verscheen Geen genade, waarin SAS’er Danny Black opnieuw mag aantreden.

In het noordoosten van Mexico is Los Zetas, een gevreesd drugskartel, actief. Ze zijn keihard en verantwoordelijk voor een groot aantal slachtoffers, in eigen land, maar ook in de VS. Omdat dit kartel bestaat uit voormalig leden van de Mexicaanse geheime dienst zijn ze bijzonder goed getraind en lastig te grijpen. Op verzoek van de CIA wordt een klein team onder leiding van Danny Black naar de VS gestuurd om van daaruit de beruchte kartelleider Z1 te elimineren. Het wordt geen eenvoudige operatie, vooral als ook nog blijkt dat een verrader hun missie bemoeilijkt.

Bij de boeken van Ryan weet je wat je te wachten staat: actie en - vaak veel - geweld. De auteur is niet voor niets een van de meest toonaangevende auteurs van de actiethriller. Geen genade is hierop geen uitzondering, want de proloog, die zich een paar jaar eerder afspeelt, is heftig, wreed en in wezen ook keihard. Daarmee zet het wel de toon van het verhaal dat laat zien dat Los Zetas, een drugskartel dat werkelijk bestaat en waarop dit verhaal is geïnspireerd, een nietsontziende, buitengewoon gewelddadige, maar ook goed georganiseerde bende is. De leden van het SAS-team van Danny Black doen daar overigens niet voor onder, want ook zij weten hoe ze met geweld om moeten gaan, maar eveneens hoe ze het kunnen gebruiken. Soms wekken ze zelfs de indruk niets anders te zijn dan een stel kille moordenaars.

Het grootste deel van het verhaal speelt zich in Mexico en de VS af, maar er is ook nog een subplot dat in Engeland plaatsvindt en waarbij een Delta Force-team betrokken is. Hoewel beide verhalen aanvankelijk niets met elkaar te maken lijken te hebben, de lezer kan zich zelfs afvragen waarom er een tweede, maar substantieel kleinere verhaallijn is, blijkt er uiteindelijk wel een raakvlak te zijn. Dat militaire eenheden in de strijd tegen drugs ingezet worden, is op zich niet zo vreemd, maar merkwaardig is wel dat zowel de SAS als de Delta Force op elkaars grondgebied opereren. Dat komt enigszins ongeloofwaardig over. Ook blijft de rol van de Amerikanen, vooral nadat ze hun operatie hebben afgerond, tamelijk onduidelijk. Daarover geeft de auteur geen enkel uitsluitsel meer. Een andere misser van de auteur is dat hij een paar keer twee namen door elkaar haalt. Dit is zo goed als zeker te wijten aan een slordigheid.

Ondanks de veelvuldigheid aan actie en de enorme dosis geweld zijn er, afgezien van enkele verrassende plotwendingen, te weinig spannende momenten. Het lijkt er vooral op dat Ryan zichzelf de opdracht heeft gegeven om zoveel mogelijk spektakel in het verhaal te verwerken. Omdat hij daar zonder meer in is geslaagd, hoeft de lezer zich geen seconde te vervelen. Dat neemt echter niet weg dat meer spanning een sterker verhaal had opgeleverd. Nu is het vooral een platte thriller, waarin iedere diepgang ontbreekt. Ideaal voor wie van actie en geweld houdt, maar wie de voorkeur aan een meer verfijnde thriller geeft, kan Geen genade, dat vertaald is door Marieke van Muijden en Jan van den Berg, beter links laten liggen.