Amos Decker ontwikkelt zich

Eigenlijk heeft David Baldacci geen enkele introductie meer nodig. Hij is een veelschrijver van wie de laatste twintig jaar minstens twee thrillers per jaar zijn verschenen. Het zal daarom niemand verbazen dat zijn boeken in meer dan 45 talen zijn vertaald, maar ook dat er wereldwijd meer dan 130 miljoen exemplaren van verkocht zijn. Hij schrijft zowel standalones als series, waarvan die van King & Maxwell en Amos Decker misschien wel de bekendste zijn. De vijfde en tevens nieuwste in de laatste serie is Verlossing, een thriller die in mei 2019 verschenen is.

Om het graf van zijn vermoorde vrouw en dochter te bezoeken is Amos Decker terug in zijn vorige woonplaats Burlington. Op de begraafplaats wordt hij aangesproken door Meryl Hawkins, die hij pas herkent als de man zich aan hem voorstelt. Hawkins was door Amos, het was zijn eerste arrestatie, aangehouden wegens een viervoudige moord. De man is vrijgelaten omdat hij ongeneeslijk ziek is en niet meer lang te leven heeft. Hij vertelt Amos dat hij de moorden niet heeft gepleegd. Decker besluit de zaak opnieuw te onderzoeken en ontdekt dat er twaalf jaar geleden fouten zijn gemaakt. Nu wil hij de echte waarheid achterhalen, maar dat brengt wel gevaar met zich mee.

Het nadeel van het niet op volgorde lezen van een serie is dat je de voorgeschiedenis van de terugkerende personages, maar ook van eerdere zaken niet kent. Baldacci erkent dit feit en daarom geeft hij gedurende de plot, maar vooral in de eerste hoofdstukken, voldoende informatie over de protagonisten om hen redelijk goed te leren kennen. Ook het refereren naar enkele situaties uit de voorgaande delen hoeft de lezer niet het gevoel te geven iets te missen. Ook daarin heeft de auteur voorzien. Met andere woorden, Verlossing kan, ondanks dat het boek het vijfde deel uit een serie is, zonder problemen afzonderlijk van de andere gelezen worden. De enige vraag die aan het eind van het verhaal open blijft staan, is wat de exacte rol van Amos’ vriend Marvin Mars is, waarom het mogelijk is dat hij Decker met zijn politiewerk assisteert.

In zijn kenmerkende schrijfstijl, vlot en erg toegankelijk, weet de auteur de lezer aan zich te binden. De eerste helft van het verhaal blinkt, ondanks een enkele plotwending, niet uit in snelheid en spanning, maar zorgt er desondanks wel voor dat diezelfde lezer eveneens nieuwsgierig wordt naar wat er twaalf jaar eerder werkelijk is gebeurd. Halverwege begint het tempo toe te nemen, zijn er wat meer verrassende ontwikkelingen en stijgt daarmee ook de spanning. De zaak waar Decker mee bezig is, wordt ingewikkelder en maakt een aantal zijsprongen. Maar Baldacci zou Baldacci niet zijn als hij er geen lijn in zou weten te krijgen. Doordat hij het overzicht weet te bewaren en alle subplots op een mooie manier samenkomen, vormt het verhaal uiteindelijk toch één geheel.

Ten opzichte van de eerdere delen uit de serie is er wel een verandering merkbaar. Op het persoonlijke vlak, van Amos Decker. Tot dusverre kwam hij vaak sociaal onhandig over, dat lijkt nu, hoewel dat in deel vier al enigszins in gang is gezet, te gaan veranderen. Hij heeft meer oog voor zijn omgeving en dat biedt voor de vervolgdelen van de reeks, en die zullen er ongetwijfeld komen, interessante perspectieven, een positieve ontwikkeling dus. Ook zal dan moeten blijken of de FBI’er het schuldgevoel waar hij al geruime tijd mee kampt van zich af kan zetten. In Verlossing, vertaald door Jolanda te Lindert, lijkt hij daar al mee begonnen te zijn.