Net geen hoogtepunt

Het slotstuk van deze graphic novel-trilogie betekent ook het einde van de vreemde epidemie die de wereld enkele jaren liefdeloos maakte, maar verwacht in dit laatste deel geen verklaring voor de ziekte die verliefden letterlijk deed verstijven, of voor hun plotse genezing: Amorostasia is geen stripreeks voor rationele geesten. Aan liefde en lust is dan ook niets redelijks.

Even recapituleren. In Parijs – romantische hoofdstad van de wereld – breekt een pandemie uit die al wie (nog) verliefd is, doet verstenen in een gelukzalige coma. De overheden proberen grip te krijgen op het uitvallen van grote delen van de bevolking door stringente preventieve maatregelen: verplichte antihormonale medicijnen, censuur van mogelijk lustopwekkende kunst, stigmatisering van ‘verleidelijke’ vrouwen... Journaliste Olga stelt vast – door niet te verstijven – dat de liefde tussen haar en haar vriend Thomas verdwenen is. Toch valt ze ten prooi aan amorostasia, samen met de opportunistische playboy Kiran (die dames laat verstijven om hen te beroven). Echter, beiden worden later – gescheiden van elkaar – de eerste geliefden die ontwaken uit hun verstijving en zij blijken voortaan immuun te zijn voor de ziekte, en daarom de ideale proefkonijnen voor onderzoek naar een remedie.

In deel 3 wonen Olga en Kiran samen. Het huiselijke bestaan valt Kiran zwaar, zeker nu hij ook een regulier baantje als elektricien heeft. Ook politiek verandert er wat: de Franse president is versteend – maar zijn vrouw niet, tiens! – en er komen nieuwe verkiezingen. Echter niet de misogyne haviken halen het, maar de veel schappelijkere première dame zelf. Zij neemt het op voor de geviseerde vrouwen en schroeft heel wat maatregelen terug. Wat niet belet dat er in de straten van Parijs een gek losloopt die ‘verleidsters’ aanvalt met een schaar…

Terwijl Olga een baan als minister in het kabinet afwijst om verder journalistiek te bedrijven, wordt Kirans sexappeal opgepikt door een mode-ontwerpster. Jonge vrouwen zijn dol op hem. Net als Olga in het tweede deel is hun grootste wens te verstenen voor Kiran. Olga is hier natuurlijk niet blij mee. Ze begint zelf een andere verklaring te volgen voor haar ‘immuniteit’: is ze nog wel verliefd op Kiran? Even later duikt Thomas weer op… Terwijl wereldwijd de versteenden beginnen te ontwaken, verrast de finale, die tegelijk tragisch en mooi is. 

Het was allicht niet gemakkelijk een slot te bedenken voor een reeks die vertrok vanuit zo’n sterk en origineel idee, die doet reflecteren over ‘ware’ liefde en de waarde van genegenheid en vriendschap. Hoe onwaarschijnlijk de ziekte ook is, Bonin slaagde erin ze geloofwaardig te maken. Zeker hoe de mensheid er – op haar gebruikelijke destructieve manier – op reageerde. Deel drie laat hier echter wat steken vallen: de politieke ommekeer is niet alleen onverwacht, maar ook niet plausibel. De gek met de schaar creëert wat spanning, maar is bizar in zijn methoden en al helemaal in zijn identiteit, zoals later blijkt. De finale – zowel voor de epidemie als voor Olga – komt bovendien wat geforceerd over: het einde wordt in de loop van het verhaal voorbereid, maar niets in deel twee leek te wijzen op die richting. Alsof de auteur na deel twee een beetje met de handen in het haar zat.

Het tekenwerk van Bonin is de hele reeks, zowat 350 pagina’s lang, onverminderd letterlijk kleurloos gebleven. Zijn sobere grijstinten passen goed bij het liefdeloze bestaan waarin de wereld is verzeild, maar maken het lezen niet makkelijk en komen op den duur wat saai over. Er zit bovendien weinig actie in de tekeningen, die soms paginagroot het tempo van het verhaal sterk vertragen. Bonins stijl is toegankelijk, maar gaat een beetje vervelen.  

Amorostasia was een uitzonderlijke en verdienstelijke poging om een reeks graphic novels te maken rond een altijd boeiend thema, die sterk begon, maar net geen hoogtepunt bereikt.