Dezen komen echt in vrede

Een nieuwe SF-reeks brengt aardige aliens naar de aarde, omdat die niet meer lijdzaam kunnen toezien hoe de aardlingen hun eigen habitat naar de verdoemenis helpen. Echter, ze worden door de aardbewoners niet bepaald met open armen ontvangen. Renaissance 1 is een beloftevolle start van een intrigerende reeks. Zowel de aardse hel als het alienparadijs is plausibel en kleurrijk in beeld gebracht.

Het ziet er stilaan naar uit dat het geen SF meer is, maar eerder onontkoombaar. Vooralsnog is het wel nog fictie. In 2084 is de aarde door klimaatveranderingen een puinhoop: de zeeën hebben het land grotendeels overspoeld, epidemieën woekeren, burgeroorlogen woeden. Op de planeet Näkän kan men het niet meer aanzien: de Näkänen besluiten in te grijpen om de toch intelligente bewoners van de planeet aarde ‘die er niet in slagen in harmonie te leven’ van de ondergang te redden. We zijn een soort die ‘zich bewust is van de multipliciteit van het universum’, maar die ‘niet in staat blijkt haar grondstoffen te beheren’. We zijn toch het redden waard (in tegenstelling tot ‘duizenden andere soorten die elke dag verdwijnen’) omdat we ‘een poëtica ontwikkeld hebben en een erg verfijnde artistieke expressie’. Altijd geweten dat de kunsten heilzaam zijn!

De expeditie naar de aarde is omstreden, maar voor militair Swänn en arts Sätie is ze een buitenkans: ze kunnen, nu ze pas getrouwd zijn, voortaan samen op missie. Ook op aarde maken we kennis met enkele (vrouwelijke) protagonisten. Dit eerste deel van een driedelig verhaal is een klassieke inleiding: de hoofdpersonages en hun achtergronden worden (ook aan elkaar) voorgesteld. In de volgende delen zal hun interactie het verloop van het verhaal bepalen.

Inmiddels moeten we overtuigd worden van hun geloofwaardigheid. Vooralsnog blijven de personages echter een open boek en nemen hun respectieve milieus de bovenhand: de geplaagde aarde (waar het water tot de eerste verdieping van de Eiffeltoren reikt) en de exotische planeet van de Näkänen. Een voor ons vreemde planeet, maar voor de bewoners een vertrouwde en veilige thuis: die vormgeven is een ondankbare klus voor een tekenaar, maar Emem heeft zich aardig uit de slag getrokken. Flora en fauna zijn in hun wilde kleuren en vormen haast popart, maar ook weer niet zo bizar dat ze onwaarschijnlijk worden. Ook de aliens zelf hebben iets moois in hun organische uiterlijk. Hun vreemdsoortige, hoekige ruimtetuigen tarten dan weer al onze wetten van de aerodynamica om voldoende buitenaards te zijn.

De auteurs nemen hun tijd om de gebruiken van de Näkänen te tonen, bijvoorbeeld rond het huwelijksfeest van de hoofdpersonages. Uiteraard met de bedoeling de lezer warm te maken voor deze goedbedoelende invallers uit de ruimte. Dat de ‘intelligente’ aardlingen het zo niet meteen begrijpen, is dan ook weer begrijpelijk. Het doet uitkijken naar hoe de Näkänen met die ondenkbare ondankbaarheid zullen omgaan. We zullen maar niet vergeten dat renaissancegeesten als Leonardo da Vinci en Galilei met hun vreemde ideeën in hun tijd ook een beetje als aliens werden bekeken.

Ritme, couleur locale, actie… Het zit allemaal heel goed in deze nieuwe strip. Veel hangt echter af van hoe de reeks zich verderzet. Dit soort SF-verhalen maakt na een behoorlijke start grote kans op een sof, wanneer de plot letterlijk alle kanten uit kan. De sterkste SF is niet die het meest buitenissig is, maar die waarin het verhaal een natuurlijke weg volgt in de lijn van de personages en hun handelingen, zoals bijvoorbeeld bij een auteur als Leo (Aldebaran, Betelgeuze, Antares…). Voorlopig krijgt deze reeks het voordeel van de twijfel.