Niet perfect, maar daardoor des te interessanter

The Immortalists van Chloe Benjamin gaat over het lot. In hoeverre heb je dat in de hand? Wat gebeurt er als je denkt te weten wanneer je laatste dag zal zijn?

Het is 1969. Varya, Daniel, Klara en Simon Gold van respectievelijk dertien, elf, negen en zeven jaar oud gaan op bezoek bij een waarzegster. De twee broers en twee zussen gaan sceptisch en opgewonden naar binnen en komen van streek weer naar buiten met de datum van hun dood. Hierna splitsen hun levens zich, mede door wat de waarzegster hen verteld heeft.

Na de proloog met de voorspelling volgen vier delen. Alle vier de kinderen komen aan bod.

Het eerste gedeelte, waarin de jongste van het gezin wordt gevolgd, bruist van het leven, net als Simon zelf. De levenslust spat van de pagina’s. Weg van zijn moeder, durft Simon eindelijk zichzelf te zijn: homoseksueel. Hij is vrij, uitbundig, bijna uitdagend en vast van plan alles uit het leven te halen wat erin zit. Het is het einde van de jaren zeventig in San Francisco; het begin van de jaren tachtig. Een onbekende ziekte die vooral homoseksuelen treft, steekt plotseling de kop op. Benjamin schrijft erover alsof ze erbij was. Het leest als een hartverscheurend inkijkje in die verwarrende, beangstigende tijd in de geschiedenis.

Dan komt Klara aan de beurt. Geobsedeerd door magie en goochelen – en af en toe niet in staat om een onderscheid tussen beiden te maken – begint Klara een carrière als goochelaar. Haar magnetische persoonlijkheid oefent aantrekkingskracht uit op iedereen om haar heen, waaronder de lezer. Ze sleurt je haar gedachten in. Je wilt geloven in de fantasie, in haar fantasie. Benjamin past ervoor om een sluitend antwoord te geven op de vraag die tijdens het lezen door je hoofd spookt: zou het allemaal waar kunnen zijn? Op subtiele wijze neemt ze je mee en zet ze je telkens op het verkeerde been tot het te laat is en je ontredderd achterblijft.     

De twee laatste gedeelten zijn teleurstellend, juist omdat de eerste helft van het boek zo briljant is. Daniel en Varya zijn een stuk minder boeiend en komen ook veel minder goed uit de verf. Hierdoor raak je als lezer de connectie met de personages ietwat kwijt. Daniel is conventioneel op het saaie af. De ontwikkeling die hij doormaakt is gehaast, voelt helaas afgeraffeld en boet om die reden in aan geloofwaardigheid. Varya behelst het andere uiterste. Ze is bijna een karikatuur. Er gebeurt te veel rondom haar, waardoor de focus verdwijnt. Weg is de subtiliteit.

Toch is The Immortalists fantastisch. Niet perfect, maar daardoor des te interessanter. Het boek balanceert constant op de scheidingslijn tussen fantasy en literatuur en slaagt in beide genres. Zelfs op het moment dat het verhaal wat inzakt, lukt het Benjamin om de aandacht van de lezer vast te houden. Je te betoveren, beheksen, bedwelmen. Laat jij je meevoeren in de magische wereld van The Immortalists?