Humor als tegenhanger

Liefhebbers van crime hebben Ragdoll ondertussen waarschijnlijk al zo vaak voorbij zien komen hier op Hebban dat ze het boek en de auteur inmiddels van buiten kennen. Het behoeft dus eigenlijk geen introductie meer. Dat gezegd hebbende…

Debutant Daniel Cole dacht een pilot voor een televisieserie te schrijven. Dat kwam echter maar niet van de grond. Vastbesloten om toch een publiek te vinden voor zijn personages besloot hij uiteindelijk om die ene aflevering uit te werken tot een boek. Uitgeverijen reageerden razend enthousiast. Nu zijn er zelfs al geruchten over een televisieserie gebaseerd op de thriller.

Ragdoll begint met een, op zijn zachtst gezegd, spectaculaire proloog. Tijdens een rechtszaak valt Detective William ‘Wolf’ Fawkes de net vrijgesproken verdachte aan. Na deze poging tot moord belandt Wolf op een psychiatrische aflevering. Fast forward naar vier jaar later: er is een seriemoordenaar actief en er lijkt een verband te zijn tussen deze nieuwe moordzaak en de rechtszaak die Wolfs leven verwoestte.

Een hoogtepuntje zijn de goed uitgewerkte personages, zoals de collega’s van Wolf, Emily Baxter en Alex Edmunds. Haar harde, cynische, bij vlagen ronduit gemene persoonlijkheid wordt mooi gecomplementeerd door het naïeve, fanatieke groentje Edmunds. Wolfs ex-vrouw Andrea is gecompliceerder. Soms lijkt ze ronduit te walgen van de sensatiezucht, meedogenloosheid en onverschilligheid waarmee de televisiezender waarvoor ze werkt verslag doet van de seriemoorden om er vervolgens vrolijk aan mee te doen. Haar drijfveren worden nergens helemaal helder. De vergelijking met The Beautiful Dead van Belinda Bauer, een lekkere thriller waarin een journaliste ook regelmatig over haar eigen grens gaat, is snel gemaakt.

Je zou het misschien niet verwachten – er worden namelijk flink wat gruwelijke moorden gepleegd – maar één van de sterkste punten van Ragdoll is de humor. Blijkbaar is dat niet de bedoeling bij een thriller, aangezien Cole zegt dat hem een serieuzere toon werd aangeraden. Dat advies sloeg hij in de wind. Gelukkig maar, want de veelal zwarte humor, typerend voor agenten, is een heerlijke tegenhanger van alle moord en doodslag. Helaas droogt de humor naar het einde toe op en raakt de welkome balans daardoor zoek.

Voor de ervaren thrillerlezer is het fijn dat de omgeving van Wolf niet blind is voor zijn obsessieve gedrag en het feit dat hij duidelijk te dicht bij het onderzoek staat. Anders zou zijn lone wolf-‘ik ben de enige die de seriemoordenaar kan stoppen’-handelswijze nogal cliché zijn.

Cole is sowieso bedreven in het spelen met clichés en conventies. Het boek schurkt er vaak tegenaan, maar dan toch nét even anders. Heel knap. Zeker voor een debuut. Met Wolf als ongeleid projectiel met een strikte morele code en de belofte van meerdere boeken, doet Ragdoll nog het meest denken aan de uitstekende BBC serie Luther en het bijbehorende boek van Neil Cross. En vergeleken worden met Luther is absoluut geen kattenpis.