Wat een adrenalineshot!

Karin Slaughter (1971) is een Amerikaanse thrillerschrijfster. Ze debuteerde met de ‘Grant Country’-boeken waarin ze Sara Linton, een arts gespecialiseerd in de behandeling van kinderen, introduceerde. In 2007 sloot ze deze serie af. Ondertussen was ze alweer begonnen aan een nieuwe reeks over speciaal agent Will Trent en in het derde deel daarvan keerde Sara Linton terug. The Last Widow is het negende boek in deze serie.

Op de parkeerplaats van een winkelcentrum wordt een vrouw ontvoerd terwijl ze met haar dochter aan het shoppen is. Een maand later zijn Sara en Will op bezoek bij familie als een enorme explosie de grond onder hun voeten doet schudden. Ze springen meteen in de professionele help-stand en snellen naar het gevaar toe. Dit instinct komt ze duur te staan als Sara onder dwang wordt meegenomen en Will gewond achterblijft. Vanaf dat moment hebben beiden nog maar één missie: de plannen van de kidnappers, wat die ook mogen zijn, tegenhouden.

Personages zijn zo belangrijk in thrillers, vooral in langlopende series. Als je geen binding met de vaste personages hebt dan is het boek meteen een stuk minder interessant. Gelukkig legt Slaughter in The Last Widow direct een stevige fundering voor nieuwe lezers die niet bekend zijn met Will en Sara of hun relatiegeschiedenis. Wanneer ze op brute wijze verwikkeld raken in het criminele plot, ben je al opnieuw verliefd geworden op de personages en hoop je van harte dat ze de weg naar elkaar terug zullen vinden. Ook de slechteriken roepen precies de juiste emotie op – walging - door de achtergrond en motieven die Slaughter ze meegeeft. Erg genuanceerd is het allemaal niet, maar dat voelt geen moment als een gemis.

De spanningsfactor is namelijk dik in orde. Vanaf de ontvoering van Sara volgen de onthullingen elkaar in hoog tempo op en wordt de druk telkens wat opgevoerd. Door al deze nieuwe ontwikkelingen is het bijzonder moeilijk om het boek weg te leggen. Slaughter loodst je vakkundig van sensatie naar sensatie. Ze laat het spanningskoord geregeld even vieren om het daarna des te strakker aan te spannen en ze aarzelt niet om duidelijk te maken wat er op het spel staat door in detail te beschrijven tot welke verschrikkelijke daden de ontvoerders in staat zijn.

Af en toe draaft ze daarin een beetje door en schiet ze haar beoogde doel voorbij. Er bestaat ook zoiets als té gedetailleerd. Daardoor kan de lezer een paar keer door de bomen het bos niet meer zien. Gelukkig komt dit maar zelden voor. Het grootste gedeelte van de tijd is de aandacht voor details extreem effectief. Het zuigt je als het ware het verhaal in en zorgt ervoor dat je zo dicht op de personages zit dat het is alsof je zelf alles beleeft.

Kortom, Slaughter heeft het weer geflikt met The Last Widow. Opnieuw heeft ze een thriller afgeleverd waarvan je hart harder gaat pompen en je bloed sneller gaat stromen. Wat een adrenalineshot!