Teveel scènes als bladvulling

Het derde deel van de succesvolle ‘Mijn nacht’-trilogie van Jodi Ellen Malpas is Mijn nacht ontbloot. De auteur heeft al veel boeken verkocht. ‘Mijn nacht’ is haar tweede trilogie en in deze serie staat het leven van Livy en de mysterieuze M centraal.  

Livy en Miller proberen hun problemen op te lossen en hun relatie een kans te geven. Helaas zijn er mensen die dit niet willen en dus vluchten ze naar New York. Wanneer blijkt dat Livy’s moeder een hartaanval heeft gehad, moeten ze terug naar Engeland, maar het gevaar is nog niet voorbij. Kunnen ze hun relatie redden?

Deel twee eindigde met een cliffhanger, net zoals deel één deed. Een slimme zet, want als lezer ben je meteen benieuwd hoe het verder zal lopen. Vreemd is dan wel wanneer de auteur het derde boek niet met die cliffhanger begint. Pas hoofdstukken later wordt er kort naar verwezen. Een gemiste kans, want vragen worden hierdoor te laat pas beantwoord. Eigenlijk zelfs te laat.  

Veel scènes in het boek voelen als bladvulling. Dialogen die eigenlijk nergens over gaan en die niks te maken hebben met het verhaal zelf en veel herhalingen. Wanneer je drie boeken leest, beginnen deze herhalingen vooral in het derde deel storend te worden. Te vaak lees je zinnen als ‘Je fascineert me’ of ‘Geef me mijn ding’. En waarom spreken de hoofdpersonages elkaar constant aan met de voor én achternaam, zelfs wanneer ze seks hebben met elkaar? Dit komt niet heel realistisch over en is zelfs irritant tijdens het lezen.  

Door al deze herhalingen en bladvulling is het een behoorlijke taak om door het boek heen te komen. De seksscènes in het boek zijn niet bepaald origineel. Slechts een enkele scène lijkt wat nieuws te bieden ten opzichte van de eerdere boeken.  

Livy is in Mijn nacht ontbloot een echte dramaqueen. Ze komt op de verkeerde momenten voor zichzelf op en juist wanneer het ertoe doet, houdt ze haar mond. Het is moeilijk je met haar te identificeren. Vooral wanneer ze uit pure frustratie haar haren afknipt, komt ze behoorlijk labiel over. Ook Miller gedraagt zich irritant en als lezer is het lastig te begrijpen waarom Livy eigenlijk zo veel van hem houdt.

De ontknoping van het boek is wat onrealistisch en ongeloofwaardig, maar leest wel vlotter dan de rest van het boek. De epiloog is beschreven vanuit Miller en deze had eigenlijk net zo goed weggelaten kunnen worden. Miller heeft geen eigen stem en de schrijfstijl is precies hetzelfde als alle hoofdstukken die vanuit het perspectief van Livy geschreven zijn. Het idee is leuk, de uitwerking is helaas minder geslaagd.  

De conclusie is dat de gehele trilogie op zich niet heel onaardig is, maar dat het vooral te lang doorgaat. Beter was misschien geweest om het hele verhaal in één boek te plaatsen, zodat de lezer de aandacht beter vast kan houden en er geen onnodige scènes in het verhaal zitten.