Levenslessen voor jong en oud

Met de uitgave van zijn tweede dagboek bouwt Hendrik Groen verder aan zijn bestsellerreeks. Het eerste boek Pogingen iets van het leven te maken. Het geheime dagboek van Hendrik Groen, 83 ¼ jaar is sinds 2014 een enorm succes: er gingen sindsdien 70.000 exemplaren van over de toonbank. Bovendien werden de vertaalrechten tot nu toe aan maar liefst 26 landen verkocht. Vorige maand sloten ook de Verenigde Staten aan. Er is nu zelfs een tv-serie in de maak.

Niet gek dus dat onze Hendrik na een jaar afwezigheid de pen opnieuw ter hand neemt. Hij begint zijn nieuwste dagboek – Zolang er leven is. Het nieuwe geheime dagboek van Hendrik Groen, 85 jaar – door een kleine samenvatting te geven van de gebeurtenissen sinds 31 december 2013. Het overlijden van Eefje is de reden dat Groen maandenlang geen zin had om te schrijven. Ook de terugtreding van Grietje, die door toedoen van meneer Alzheimer naar de gesloten afdeling vertrekt, zorgde voor een extra gat in de clubbezetting van de door Hendrik en zijn vriend Evert opgerichte club Omanido (de oud-maar-niet-dood-club). Erg vrolijk werd Hendrik daar niet van, en dus schoot het schrijven erbij in.

In 2015 waagt hij een nieuwe poging, want "het afgelopen jaar heb ik ook te vaak gedacht hoe jammer het was dat ik niets meer opschreef als er weer eens een bejaarde in een paar sloten tegelijk was gelopen, het personeel er een potje van maakte of de directrice al te hooghartig regeerde over haar onderdanen."

Ook deze tweede roman van Groen biedt rake beschrijvingen van het leven in een verzorgingstehuis en de lezer geniet van de vermakelijke, grappige en ontroerende momenten. Henk en zijn vrienden are stepping up their game in hun strijd tegen de eerdergenoemde directrice Stelwagen – versie 2.0: "Dat is in ons huis wel mooi: iedereen is gelijk, iedereen is even rijk (of even arm, het is maar hoe je het bekijkt) en iedereen is even machteloos. De enige uitzondering is de directrice. Dit huis is haar bescheiden koninkrijkje, al heeft zij, in haar mantelpakje, nog niet de allure van de zonnekoningin."

Zo geeft geeft Groen zijn dagboekfragmenten, bedekt met een laagje humor, een maatschappijkritische lading mee. Het boek lijkt net als zijn voorganger luchtig en vermakelijk, maar toch komen sommige commentaren hard aan. Hij neemt met name de politieke plannen om bejaarden langer thuis te laten wonen kritisch onder de loep: "De onmacht van de verzorgingsmaatschappij in een notendop: alleen via het ziekenhuis of het politiebureau kun je een demente mevrouw de bescherming en de rust geven die ze nodig heeft. Dan laat ik de begrafenisondernemer even buiten beschouwing."

Ook Hendriks eigen zoektocht naar hulpmiddelen voor een zelfverkozen dood gaan verder. "Ik ga eerst maar eens de brochure Een waardig levenseinde onder eigen regie bestellen. Voor een mooie, rustige dood is 9,50 euro niet veel geld," aldus Groen. Op hetzelfde moment krijgt Hendrik in eigen vriendenkring nogmaals te maken met ziekten en overlijden. Gelukkig vindt hij enige afleiding in de jacht naar nieuwe leden voor de club, want er blijft er ook genoeg tijd over voor leuke dingen. Samen met de andere leden van Omanido houdt Hendrik het leven spannend door maandelijkse uitjes te organiseren. Zo verkennen ze in 2015 de wereldse keuken in verschillende restaurants en gaan ze zelfs een paar dagen samen op vakantie.

Biedt Zolang er leven is veel nieuws onder de zon? Dat niet. Maar de kwaliteit en vermakelijkheid van Hendriks pennenvruchten blijft hoog. Het is heerlijk om terug te kunnen keren naar zijn wereld en te beseffen dat ook ouden van dagen nog midden in het leven staan. De personages uit Zolang er leven is mogen dan wel bejaard zijn en niet zelfstandig wonen, ze staan ook nog midden in de maatschappij en hebben daar zo hun eigen, unieke gedachten over. En zo biedt de roman levenslessen voor jong en oud. De maatschappijkritische thematiek gecombineerd met de rake beschrijvingen van Hendriks medebewoners en ouderdom in het algemeen, zorgt wederom voor een lezenswaardig boek.