Een wat zwaardere feelgood

Het verhaal gaat over Erika, Annie en Kristen. Een hecht trio, waarvan de moeder (Erika) zich volledig gestort heeft op haar werk als makelaar en haar dochters soms op de tweede plek zet. Als het nieuwe schooljaar begint en Kristen de trein neemt, raakt de trein waar ze in zit een olietank en Kristen verongelukt. De relatie tussen Annie en Erika komt hierdoor flink onder spanning te staan, omdat ze hun verdriet ieder op hun eigen manier verwerken en er veel verwijten en onuitgesproken gedachtes ontstaan. Erika stort zich op haar werk en Annie vlucht weg. In eerste instantie naar het eiland waar Erika haar jeugd heeft doorgebracht, maar later naar Parijs om daar aan de slag te gaan als au pair. Erika krijgt ondertussen e-mails van een vreemde waarin spreuken staan. Deze spreuken helpen haar om de spoken uit het verleden te verwerken, weer tot haarzelf te komen en zo ook haar dochter weer te vinden.

Het boek wordt vanuit wisselend perspectief (Erika en Annie) verteld en heeft korte hoofdstukken. Dit zorgt ervoor dat het boek prettig leest. Het boek is voor een feelgoodboek wel wat zwaar beladen. De onderwerpen zijn niet makkelijk (dood, rouw, verwerken, familierelaties) en ook de gevoelens van de hoofdpersonen voelen soms zwaar aan. Aan de andere kant maakt dit wel dat het boek vol wijsheden en levenslessen staat. Over krampachtig vasthouden, terwijl je soms juist moet loslaten bijvoorbeeld.

Zowel de kaft als de inhoud is prachtig. Het is een ontroerend verhaal, maar heeft wel voldoende vaart om tot het einde toe spannend te blijven. Dit komt grotendeels door een paar plot twists. De spreuken die erin staan, geven het boek een wat filosofisch karakter. Het boek heeft dus voor elk wat wils.

Door het prachtige einde een absoluut feelgoodboek, maar dan wel eentje die net even anders is dan andere boeken, omdat het boek niet bruist van de romantiek, maar er juist zwaardere thema’s aan bod komen.