Een boek dat emoties oproept.

Koos Markus is een energieke man van 78 jaar en nog steeds werkzaam als accountant, wanneer er bij hem signalen zijn van vergeetachtigheid en onzekerheid in het verkeer. Zelf zegt hij dat hij de gevolgen van het ouder worden onder ogen ziet. Hij stopt met werken en doet zijn auto van de hand.
Met zijn dochter Marjolijn heeft hij een innige band en als vanzelfsprekend gaan ze samen de boodschappen doen.

Dan blijkt er sprake te zijn van Alzheimer.
Naarmate de gevolgen van de dementie meer zichtbaar gaan worden, wordt ook de zorg die Marjolijn aan haar vader besteed meer uitgebreid. Ze wordt mantelzorger van haar vader en weet de zorg voor haar vader goed te coördineren. Ze houdt het netwerk van haar vader via mail op de hoogte van de ontwikkelingen en het verloop van de ziekte van haar vader. Heel mooi is het ook om te lezen dat ze op die manier ook probeert om de bezoeken aan haar vader in goede banen te laten lopen.

"Natuurlijk ben ik voor de uitslagen bij hem, hij is mijn alles. Ik heb een geweldige vader en hij is nog steeds mijn voorbeeld. Nu lijkt het misschien of ik ineens hele gesprekken met hem heb, maar helaas is dat niet zo. Dit zijn de 'heldere' momenten, bij de andere momenten probeer ik het zo te verwoorden: mijn vader is verdwaald."

Het wordt een drukke en emotionele tijd voor Marjolijn. De zorg voor haar vader wordt steeds intensiever, haar twee dochters vliegen uit en ze trouwt met haar partner. Soms wordt het haar even teveel, maar ze kan altijd rekenen op de steun van haar gezin, naaste familie en vrienden.

"Waar is de spiegel dan, ik zie mezelf niet." Als ik naar zijn spiegelbeeld wijs, vraagt hij: "Wie is dat."
Hij herkent zich zelf niet.

Marjolijn heeft zelf 25 jaar in de gezondheidszorg heeft gewerkt en dat is in de tekst goed terug te vinden. Ze beschrijft op een fijne manier over alle hulp en goede zorg die ze vanuit de professionals heeft ervaren. Toch heeft ze niet geschroomd om op een integere wijze ook te schrijven over dingen die er wél mis zijn gegaan in de coördinatie en de zorg.

Met veel respect heeft Marjolijn Markus het verhaal geschreven over de onherroepelijke gevolgen van dementie. De mooie, maar ook de verdrietige momenten. Niet alleen voor degene zelf, alsook voor de naast betrokkenen. Het benadrukt het belang van de mantelzorger; de onmisbare coördinator tussen de diverse disciplines en natuurlijk de zieke zelf.
Een boek dat veel verduidelijking geeft. Een boek dat emoties oproept.