Gruwelijk spannend en ijzersterk

‘“Wij dienen het evenwicht,” zei de vrouw.’  

Mara is de jonge leerlinge van Boodschapper. Hij neemt haar mee naar de mensen die kwaad hebben gedaan, om hen vervolgens te confronteren met het spel. Op een dag neemt Boodschapper Mara mee naar het moment waarop een 15-jarige moslimjongen, Aimal, wordt begraven. Hij kwam om bij een schietpartij op school. Mara en de Boodschapper gaan achter de échte daders aan en confronteren hen met hun gedrag: ‘“De slechtheid waar wij jacht op maken is niet moord, maar datgene waar moord uit voortkomt,” zei Boodschapper. “We maken jacht op haat. Haat.”’  

Spel van Angst vormt het spannende vervolg op De Angstaanjager. Michael Grant verwerkt realistische thema’s in een bijzonder goed uitgewerkt en megaspannend verhaal. Hij deelt rake klappen uit met opmerkingen over haat en racisme. Met Mara’s bijzondere wereld zet hij de lezer regelmatig aan tot reflectie op zijn eigen wereld en confronteert hij eenieder met de waarheid. Spel van Angst vormt meer dan ooit een waarschuwing tegen de huidige maatschappij. Een waarschuwing tegen beginnende haat:  

‘Haat groeit als kanker en zaait zich vanaf de bron steeds verder uit. Het is een gif in de menselijke bloedstroom, dat zich veel verder verbreidt dan zijn oorsprong. “Als je in je vinger prikt met een giftige doorn, zeg dan niet dat je onschuldig bent wanneer het hart sterft.”’

Samen met Boodschapper keer Mara terug naar het verleden om uit te zoeken wat er gebeurd is voor Aimal overleed. Al snel arriveren ze bij de bron van het probleem: Trent en Pete. De twee ronduit racistische jongens lijken met hun gedrag het begin van de haat te zijn. Tegelijkertijd moet Mara een ander probleem het hoofd bieden. Zangeres Graciella lijkt aan lager wal te raken. Het is aan Mara uit te zoeken wie hier het evenwicht verstoord heeft. Kan zij de juiste mensen straffen met hun grootste angst?  

In de kern is het verhaal in Spel van Angst ronduit onaannemelijk. Toch weet Grant het verhaal geloofwaardig te maken. Door Mara regelmatig te laten benoemen dat haar leven bizarre vormen aanneemt en dat ze het zelf ook niet kan beseffen, lijkt het voor de lezer acceptabel dat alle bizarre dingen kunnen gebeuren. Mara begrijpt het immers zelf ook niet goed? Het gevolg is een gruwelijk spannend verhaal, dat door de filmische beschrijvingen van Grant indruk maakt op menig lezer:  

‘Zijn schedel was opengebroken als een ei, als bij een verschrikkelijk levensechte Humpty Dumpty. Kledderige roze hersenmassa welde uit de barst en sijpelde op het nog steeds warme gesteente.’ 

De vele verhaalwendingen en alle keren dat er een spannend spel gespeeld moet worden helpen daarbij. Grant bedenkt keer op keer wat nieuws en laat de lezer geen moment indutten.  

Ook de personages maken Spel van Angst tot een waar succes. Meer dan in De Angstaanjager besteedt Grant aandacht aan de relatie tussen Boodschapper en Mara, waarbij hij regelmatig de diepte in duikt: de relatie is meer dan zomaar een leraar-leerlingverhouding. Ongemerkt laat Grant de lezer nadenken over Mara, haar gevoelens en de beslissingen die ze neemt. Tegelijkertijd brengt hij met de in het eerdere deel verschenen Oriax een interessante dame ten tonele. Haar brutale en bij vlagen recalcitrante houding staat in scherp contrast met Boodschapper en zorgt voor een interessant verhaalverloop.  

Spel van Angst is veel meer dan alleen een spannend fantasieverhaal. Grant confronteert de lezer met maatschappelijk zeer relevante thema’s als racisme, liefde en haat en weet daarbij aan te zetten tot nadenken. Ongemerkt wordt de lezer, tijdens het lezen, met zijn neus op de harde werkelijkheid geduwd en even ongemerkt wordt de lezer uitgedaagd een mening te vormen. Het is de menselijkheid van Mara die ervoor zorgt dat eenieder de ernst van de situatie inziet. Zij vormt de brug tussen werkelijkheid en fictie. Met haar maakt Grant wellicht te grote onderwerpen groot genoeg om te bespreken. Luchtig en tegelijk ernstig.  

‘“Nicolet en Oliver, ik bied jullie allebei een spel aan.”’