Een beetje van alles ineen  

Een beetje Carry Slee, een beetje Vrank Post, wat Natasza Tardio en De afspraak van Michael Sels krijgt vorm. Deze debutant liet zich inspireren door de aanslagen op Brussel en Zaventem en schreef een echte diesel: de aanloop erg lang, maar daarna loopt het wel.    

Het is 6.58 wanneer Kwinten zijn spullen pakt en zijn ouderlijk huis verlaat. Nikolai doet, even na 7uur, hetzelfde. Beide jongeren vertrekken om nooit meer terug te komen. Tot zover begint De afspraak op een aantrekkelijke manier: Sels biedt immers voldoende mysterie. Waar gaan de jongens heen? Waarom gaan ze weg? Wat gaan ze doen en met wie?

Echter, de manier waarop Sels de gebeurtenissen vormgeeft is uiterst onaantrekkelijk. Met staccato, te korte en bij vlagen kinderlijk aandoende zinnen vertelt hij, op veel te gedetailleerde wijze, zijn verhaal:    

‘Kwinten kijkt uit het raam. De rode gloed van de opgaande zon zorgt voor een prachtig kleurenpalet. Vogels fluiten vrolijk en de stad wordt langzaam wakker. Het lijkt een dag waarop alles kan en alles mag. In huis is alles stil. Zijn ouders slapen nog en dat is maar best. Want Kwinten heeft een afspraak. Een afspraak met het leven.’    

Tot het moment dat beide heren hun huis verlaten hebben, grossiert Sels in het geven van onnodige details, waardoor hij het verhaal te veel vertraagt: ‘Het is vandaag, net als de vorige dagen, aangenaam warm en dus draagt hij een oranje T-shirt, weliswaar eentje met lange mouwen, zoals gewoonlijk.’ Als lezer wacht je continu op het motorisch moment, het moment dat naar de climax van het verhaal zal leiden, maar dat niet lijkt te komen.    

Gelukkig verbetert dit zodra Sels de plot verder ontwikkelt. Hij neemt de lezer mee naar anderhalf jaar eerder en vertelt over het leven van de twee jongens. Nikolai verhuist naar een nieuwe plaats en komt in een nieuwe klas terecht. Hij sluit vriendschap met Max en zijn ‘bende’, maar hij merkt dat hij er niet echt bij hoort. Al snel wordt hij min of meer gepest en na enkele keren nemen de pestacties gruwelijke vormen aan. Nikolai voelt zich niet meer veilig en zoekt veiligheid op straat.    

Tegelijkertijd heeft ook Kwinten problemen. Zijn vader is verslaafd aan alcohol en zijn problematiek neemt handoverhand toe. Al snel is Kwinten zelf ook niet meer veilig: zijn vader mishandelt hem in dronken buien en Kwinten zoekt het betere leven in de uitgaanswereld.    

Sels weet zeker een spannende plot te beschrijven. Hij creëert twee personages met actuele problemen, à la Slee, waarbij hij de gebeurtenissen toespitst op het leven van nu en aanhaakt bij de maatschappelijke ontwikkelingen van de afgelopen jaren: internetpesterijen, geweldsdelicten. Bovendien overtuigt hij de lezer met gruwelen. Zowel Nikolai als Kwinten maakt verschrikkelijke dingen mee en Sels zet dezelfde gedetailleerdheid die eerder ergernis opwekte in om nu een voelbaar scenario te beschrijven. Daarbij is ook de chronologiebreuk effectief, waarbij de lezer schakelt tussen het heden waarin de twee pubers onderweg zijn naar iets onbekends en het verleden waarin de jongens steeds minder veiligheid voelen. Het ‘wat’, ‘waar’, ‘hoe’ en ‘met wie’ wordt uitgesteld, terwijl je steeds beter in gaat zien dat onheil dreigt.    

Toch laat Sels ook in de rest van het verhaal steken vallen. Zo blijven de af en toe te korte zinnen en werkt hij met een onduidelijk verteller, die de meeste tijd van het verhaal een personaal perspectief aanneemt, maar zich op sommige momenten – uiterst selectief, zo lijkt het – tot een auctoriale verteller ontpopt: ‘Bram keek zijn vriend onderzoekend aan. Het had maar een tel geduurd maar hij had het gezien. Dat bedrukte gezicht. Er was iets. Kwinten was niet in zijn gewone doen.’ De problematiek van de jongens ligt te duidelijk op tafel en de ontwikkelingen van de karakters missen wat aspecten: de jongens worden nét geen echte jongens.    

De plottwists tegen het einde van De afspraak zijn dan weer wel de moeite van het noemen waard. Sels laat daarmee zien over zijn verhaal en boodschap nagedacht te hebben. Hij sluit zijn verhaal af, à la Tardio of Post. De lightversie; dat dan weer wel.