Niet verrassend, wel onderhoudend

Terry Goodkind (1948) is een auteur die bij sommige fans voor wat controverse schijnt te zorgen. Niet zozeer zijn persoon zorgt daarvoor, maar wel zijn fantasyserie De wetten van de magie. Deze reeks bestaat uit 17 delen, de twee prequels inbegrepen. Nogal wat liefhebbers van de reeks schijnen te vinden dat Goodkind ze uitmelkt en met de latere delen kapotmaakt wat hij eerst zo magistraal had opgebouwd. Met De kronieken van Nicci begint Goodkind dan schijnbaar toch aan een nieuwe reeks, maar eigenlijk is dat niet zo. De reeks draait om tovenares Nicci die ook al een rol speelde in de originele reeks, en begint waar De wetten van de magie eindigen. Daarom kan men gerust stellen dat dit deel 18 van de oorspronkelijke reeks is.

Dit eerste deel, Maîtresse van de dood, vangt aan nadat het D’Haraanse Rijk uit de originele reeks een rijk van vrede geworden is onder leiding van Richard Rahl. Het is uitgebreid tot het rijk van de bekende wereld, een rijk dat zo groot is dat de meeste inwoners zelfs geen weet hebben van de vrede, of van het bestaan van Rahl. Daarom worden tovenaars Nathan en Nicci eropuit gestuurd om de grenzen te verkennen en de vrede te verkondigen. Het spreekt voor zich dat dit niet zonder slag of stoot gaat en dat werkelijke vrede nog heel veraf is.

Wat volgt is een relatief klassieke fantasyqueeste. De hoofdpersonen gaan op pad en beleven onderweg verschillende avonturen, op weg naar het einddoel, de stad Kol Adair. Al snel voegt de jongeman Bannon zich bij hen en raken ze slaags met de selka, met de slavenrovers van Norukai, met de Arbiter, en nog een aantal andere creaturen die al dan niet menselijk zijn. Dit alles wordt bemoeilijkt doordat Nathan zijn toverkracht kwijtraakt. Terwijl ze zich door deze hindernissen heen worstelen, verspreiden ze als profeten de geboorte van het nieuwe rijk.

Het boek bewandelt nogal braafjes de platgetreden paden. Alle typische thema’s van het genre (de zogenaamde tropes) worden netjes verwerkt: goed tegen kwaad, een queeste, magie, zwaarden, ... Geen lezer wordt van zijn sokken geblazen door verrassende wendingen, nooit eerder geziene wezens of magie die de fantasywereld op zijn kop zet. Wat het boek wél het lezen waard maakt is de uitbouw van de wereld en de personages. Goodkind geeft de fantasyliefhebber precies waar deze van houdt: de spelers in het verhaal mogen groeien terwijl hun achtergrond steeds meer wordt uitgebouwd, en de plaatsen waar Nathan, Nicci en Brannon halt houden, zijn kleurrijk en worden heel nauwgezet uitgewerkt en beschreven.

Is Maîtresse van de dood los van de originele reeks te lezen? Het antwoord is ja, mits men bereid is door wat spoilers heen te lezen. Goodkind verwerkt vrij vaak korte anekdoten in het boek die moeten duidelijk maken welke weg Nathan en Nicci hebben afgelegd om te zijn geworden wie ze nu zijn. Hij vertelt precies genoeg om nieuwe lezers helemaal in het verhaal te betrekken, maar dat neemt niet weg dat er na 590 bladzijden toch heel wat gebeurtenissen uit De wetten van de magie verklapt zijn. Sommige spoilers hadden bovendien niet gehoeven en andere worden ook meermaals herhaald. Wie nu pas kennismaakt met Goodkinds wereld zal dat niet erg storend vinden, maar fans van het eerste uur vinden dit wellicht wel vervelend. Al bij al is het boek zijn vier sterren waard. Sommige geroutineerde fantasylezers en zij die De wetten van de magie helemaal gelezen hebben, zullen hier mogelijk een ster minder aan willen geven wegens gebrek aan echte nieuwigheden, maar zullen vaststellen dat ook oude wijn in nieuwe vaten bijzonder drinkbaar kan zijn.

Het tweede deel zal in het Engels Shroud of eternity heten en komt uit in januari 2018. De Nederlandstalige vertaling zal dan waarschijnlijk ook snel volgen.