Sterke start … tot de verveling toeslaat

Elizabeth Gottlieb, joods, mooi, rijk, gaat trouwen met Hank, ook mooi en rijk, maar niet joods. Een keur aan gasten is door de Gottliebs uitgenodigd voor de plechtigheid. Carla, een vriendin van Elizabeth, is er daar een van. Zij heeft een enorme wijnvlek in het gelaat. Ook Elizabeths grootvader Albert is erbij. Hij zit verlamd in een rolstoel sinds een beroerte en kan niet meer communiceren, maar in zijn hoofd is hij nog even helder als altijd. Er is nog een tweede rolstoelganger aanwezig, Jeffrey, die aan spierdystrofie lijdt en jong zal sterven. Zijn moeder Helen offert haar leven volledig op voor hem. Ook seksdelinquent Steven Shapiro, broer van een van de bruidsmeisjes, mag aanschuiven. Allemaal hebben ze een mankement waardoor Elizabeths schoonheid nog meer opvalt.

De mooiste dag gebruikt het huwelijk als bindende factor, maar afgezien daarvan is dit een verzameling van korte verhalen die weinig met elkaar te maken hebben. Vanuit elk hoofdpersonage ontspint zich een eigen geschiedenis die steeds ongeveer veertig bladzijden lang is. Van het allegaartje aan personages vragen er best veel zich af waarom ze eigenlijk uitgenodigd zijn, wat de lezer laat geloven dat een explosieve finale zal volgen. Ondertussen vertelt elk van hen zijn/haar verhaal op min of meer soortgelijke wijze: hij/zij stelt zichzelf mondjesmaat voor en laat de lezer enige tijd in het ongewisse over de relatie tot Elizabeth, hij/zij plaatst zichzelf ook ergens op de bühne van dit huwelijkstafereel, en altijd haalt hij/zij zich herinneringen aan een gemeenschappelijk verleden met Elizabeth voor de geest zodat hun eigen onvolmaaktheid duidelijk wordt.

Dit boek is het debuut van Jamie Weisman als romanschrijver. Ze is dermatologe en schreef hierover eerder wel al memoires. Aan de losse verhalen die uiteindelijk samenkwamen in deze roman, begon ze te schrijven toen ze nog studeerde. Ondertussen is dat dertig jaar geleden, en de trouwpartij speelt zich dan ook in die periode af, wat nergens in het boek gezegd wordt, maar wat de lezer onderweg wel steeds sterker gaat vermoeden. De verhalen zijn gegroeid vanuit Weismans levendige verbeelding die haar parten speelt als ze nieuwe mensen ontmoet. Ze gaat dan aan het fantaseren over de achtergrond van deze mensen en daar is dit boek uit ontstaan. Anne Jongeling vertaalde het vanuit het Engels.

Carla en Albert weten met hun verhaal te boeien en ook Helen is nog een heel interessant karakter. Jamie Weisman bouwt de drie verhalen rustig op en brengt de lezer gestaag op de hoogte van feiten die altijd dat vermoeden van een onverwachte ontknoping versterken. Daarna boert alles vrij plots achteruit. Elk van de eerste verhalen is op zijn manier wel een variatie op het coming-of-age-verhaal, maar deze die erop volgen zijn dat niet meer, en de aandacht verschuift naar de emotionele gesteldheid van de hoofdrolspelers. De personages zijn minder uitgewerkt, er is minder verhaal, er zijn meer indrukken. De stereotiepe Vietnamveteraan annex familievriend waar Amerikanen graag mee uitpakken, wordt nog opgevoerd, en omdat het een joodse familie is, waart ook ergens nog een oudtante rond die de Holocaust heeft overleefd. Beide verhalen komen over als een verplicht nummertje en voegen niets toe aan wat daarover ooit al gezegd en geschreven is. Het holocaustverhaal zorgt wel voor de meest kritische noot van heel het boek:

“De Duitsers en de Polen hebben een hele industrie gebouwd op de behoefte van de Joden (vooral op die van degenen die niet direct door de Holocaust zijn getroffen) […] Het is echt een Joods Disney World geworden [...]”

Het enthousiasme van de eerste drie verhalen keert nooit meer terug. In het laatste, bizarre hoofdstuk experimenteert Weisman nog met wisselde vertelperspectieven maar dit maakt het geheel alleen maar lastig om te lezen. Het is een vreemd en anticlimactisch hoofdstuk dat niet in het boek op zijn plaats is. Niks donderende finale. De dreigende onweerswolk lost geruisloos op.