Spannend en rechtdoorzee, zonder verrassingen

Maryam (May) Knox ontwaakt in de ziekenboeg van de Hawking II, het ruimteschip waarover zij het bevel voert. Ze is een groot deel van haar kortetermijngeheugen kwijt en weet niet waarom ze hier ligt. Ze ontdekt al snel dat ze in de ruimte gestrand is. Zij en haar team zetten als eerste mensen ooit voet op de Jupitermaan Europa en behoorden onderweg te zijn naar huis, maar het schip is defect, uit koers, en zij lijkt de enige overlevende. Met de hulp van de AI slaagt ze erin voldoende reparaties uit te voeren om haar levensinstandhouding te verzekeren en om een noodsignaal te verzenden. Dat wordt opgepikt door dr. Stephen Knox, ex-man van May. Samen proberen ze May terug thuis te krijgen. Er blijkt echter nog een overlevende te zijn die vastbesloten is dit plan te saboteren, en ook op aarde hebben enkele machtige mensen zo hun redenen om er alles aan te doen om May nooit thuis te laten komen.  

S.K. Vaughn is een pseudoniem en tot nog toe werd de identiteit van de schrijver niet vrijgegeven. Het omgekeerde is eerder waar. Hij (of zij) zou auteur zijn van drie thrillers die internationaal bestsellers werden en zou in San Francisco wonen. Volgens een andere bron is Vaughn een in Colorado wonende mannelijke schrijver van filmscripts en regisseur die gelieerd is aan meerdere grote Hollywoodstudio’s. Een derde bron beweert dat beide kloppen en dat een schrijver en een regisseur samenwerkten voor dit boek. Om de verwarring nog wat groter te maken, blijkt er ook een echte S.K. Vaughn te bestaan die vorig jaar de sci-fi thriller Time Runners uitbracht. Hij liet al weten dat de ene Vaughn niet de andere is. Over de identiteit van Mireille Vroege, die de vertaling op zich nam, bestaat gelukkig geen twijfel.  

Dat een regisseur erbij betrokken is, moet wel waar zijn. Dit boek leest namelijk als een schriftelijke weergave van de klassieke sciencefictionfilm waarin een ruimtemissie fout gaat. Denk aan The Martian, gebaseerd op het boek Mars van Andy Weir, Apollo 13, Gravity, … Het duurt geen tientallen bladzijden voor de lezer mee in een spannende rollercoaster van spanning en sabotage getrokken wordt. Alle verhaallijnen zijn heel beeldend geschreven en het kost dan ook geen moeite om er zich wat bij voor te stellen.  

Het is al bekend dat het boek verfilmd wordt, en het is zonder twijfel geschreven met dat in het achterhoofd. Het aandeel aan moeilijk verfilmbare elementen, zoals de gedachtewereld van personages, is beperkt gehouden. Er is veel actie en de mysteries worden gaandeweg opgelost door flashbacks die het ook in een film prima zullen doen. Een AI die onderdeel van het schip is, leert al snel hoe humor werkt, en wordt hierdoor een dankbaar “personage”.  

Hoofdpersonage May en haar ex-man Stephen worden voldoende uitgewerkt, maar uitsluitend in functie van het verhaal. Andere personages blijven wat oppervlakkig en zijn vooral steunpilaren waaraan May en Stephen zich kunnen optrekken. Het is een typisch Amerikaans boek, dus er ontploft regelmatig wat en er wordt met spierballen gerold. Enkele obligate slechteriken zorgen voor de nodige plotwendingen, maar eigenlijk zijn ze te intelligent voor de motieven die hen leiden, wat hun geloofwaardigheid aantast. De belangrijke waarom-vragen die de boekenlezer zich ongetwijfeld zal stellen, blijven onbeantwoord. De antwoorden daarop passen immers niet in de onafgebroken adrenalinekick die het verhaal wordt geacht te veroorzaken. Deze keuzes bewijzen weerom het filmische opzet van dit boek.  

Ook op het gebied van technologische expertise en wetenschappelijke correctheid wordt Vaughn genadeloos overklast door schrijvers als de genoemde Weir. Maar, al bevat het weinig originele elementen, toch brengt Donkere nacht wel degelijk een goed geconstrueerd, spannend en rechtdoorzee sciencefictionverhaal met een fijn, badass hoofdpersonage. Ja, er valt best wat op aan te merken, maar je blijft uiteindelijk wel geboeid en nieuwsgierig doorlezen. Voor de genreliefhebbers is dit allesbehalve een tegenvaller.