Een gerijpte Thomas Olde Heuvelt

Als Nick Grevers en zijn Duitse klimmaatje Augustin de Zwitserse Maudit beklimmen, gaat het grondig fout. Augustin komt om het leven en Nick raakt zwaar verminkt in het gelaat. Nicks partner Sam vlucht aangeslagen weg naar New York, maar keert enkele weken later terug. Sinds het ongeval gedraagt Nick zich vreemd en gebeuren er akelige dingen rondom hem. In de hoop te ontdekken wat er precies aan de hand is, besluiten Sam en Nick weer terug te keren naar Zwitserland.  

Na enkele horrorboeken die lokaal niet onsuccesvol waren, en enkele korte verhalen die hem meermaals een Hugo Awardnominatie opleverden, brak Thomas Olde Heuvelt (1983) vrij abrupt door met zijn roman Hex. De tweet van Stephen King die het boek de hemel inprees heeft ongetwijfeld geholpen, al zat het succes van Olde Heuvelt er ook zonder dat duwtje in de rug aan te komen. Terwijl Hex de bestsellerlijsten bestormde, won Olde Heuvelt dan toch die Hugo Award, en volgden heuse boektournees door Amerika en China. Heftige tijden die de schrijver met een writer’s block opzadelden, want hoe overtref je een boek waarmee je de halve wereld bereikte? Het duurde drie jaar voor de opvolger, Echo, het daglicht mocht zien.  

Echo vangt overtuigend aan met een ijzingwekkend griezelige proloog. Het is een voorspel om in te kaderen, en de vraag hoe Olde Heuvelt daar nog overheen kan in de daaropvolgende zeshonderd bladzijden rijst onvermijdelijk als blijkt dat deze proloog zich chronologisch vrij laat in het verhaal afspeelt en de schrijver de resterende bladzijden gebruikt om te vertellen wat eraan voorafgegaan is.  

Olde Heuvelt heeft enkele elementen in zijn boek verwerkt die dicht bij hemzelf staan. Bergbeklimmen en een homokoppel zijn daar de opvallendste van. Eerst dat klimmen: de auteur schrijft hierover heel gedetailleerd en gepassioneerd via Nick, die uitvoerig verslag uitbrengt van zijn fatale klimavontuur. Hij nam vele beschrijvingen op van het berglandschap en de barre weersomstandigheden, en toont uitvoerig hoe klimmers met zekeringen en touwen in de weer moeten. Het zijn tempobrekers die voor de leek iets te lang aanhouden, Nicks verslagen hadden bondiger mogen zijn.  

Dat de hoofdpersonages homo zijn, daar ligt in ons taalgebied nog amper iemand wakker van. In sommige buitenlanden is dat niet vanzelfsprekend en het wordt afwachten welke landen het boek hierom zullen boycotten. Olde Heuvelt is zich daarvan bewust en het kan hem niet schelen. Gelijk heeft hij.  

Sam, die veel beter is uitgewerkt dan Nick, is Amerikaan en Olde Heuvelt heeft hier gebruik van gemaakt om veel Engels in zijn boek te stoppen. Olde Heuvelt etaleert naast zijn fascinatie voor Amerika een drang om hip te schrijven, want naast een overvloed aan Engels, gebruikt hij ook woorden uit de jongerentaal. Eerder irritant dan hip is dit, maar ook dan kan je er niet omheen dat Olde Heuvelt een verdomd vlotte en dynamische tekst in elkaar draaide die heel nauw aansluit bij spreektaal. Weinig schrijvers zijn daar goed in. Olde Heuvelt doet even voor hoe dat moet.  

Het boek is minder een thriller of horrorboek dan de marketingmachine belooft. Het doet denken aan een klassieke bergsaga, maar dan op steroïden. Het aandeel griezelen blijft beperkt tot enkele passages. Spanning is vooral latent aanwezig door een immer dreigend gevoel van onheil dat voortreffelijk in het verhaal geweven is. Een jeugdtrauma dat Sam al zijn hele leven achtervolgt, is eveneens knap verwerkt. Tot slot speelt Olde Heuvelt mooi in op de vraag of liefde sterk genoeg is om ook de verminking van een partner te overleven.  

Het was lang wachten op Echo maar het was het waard want dit is een goed boek geworden. Minder griezelig dan Hex, maar wel stukken volwassener. De occasionele puberale fragmenten die Hex nog bevatte, zijn verdwenen. Olde Heuvelt is rijper en persoonlijker gaan schrijven en dat maakt Echo zoveel beter. Wie toch een label op het boek wil plakken, zit met literaire horror een heel eind in de goede richting.