Een zoektocht met een wetenschappelijk sausje

Veertien jaar geleden - op de achterkaft staat foutief vijftien jaar geleden - verloor Osman Fissler zijn gezin. Letterlijk. Hij zat met vrouw en dochter op de trein, liet hen even achter in hun coupé, en bij terugkomst bleken ze spoorloos verdwenen. Gedurende al die tijd zoekt hij hen, maar slaagt er niet in ze terug te vinden. En dan, plots, ziet hij hen in Bangkok in wat een alternatieve werkelijkheid lijkt, aan de andere kant van een winkelraam dat wordt geplaatst. Ze zien elkaar maar kort en kunnen niet met elkaar praten, maar zijn gebaren worden wel beantwoord. Dit is de start van een hernieuwde zoektocht, samen met een aantal vrienden waarvan er een aantal de gave hebben om te ‘reizen’. Dat reizen is iets bijzonders en slechts weinigen kunnen het. Het is een vorm van teleportatie. Samen, met hotel Metropole in Brussel als uitvalsbasis, gaan ze niet enkel op zoek naar de vrouw en dochter van Fissler, maar proberen ze ook ‘Het Patroon’ te ontrafelen, een gewelddadig fenomeen dat zich rondom hen manifesteert en verband houdt met die teleportatie. 

Het Patroon is een thriller. Zo staat het toch in opvallende, rode letters op de voorkaft van het boek. De liefhebbers van voeten-op-de-grond-thrillers zullen dit er echter niet in zien. Het boek is namelijk doorspekt met wetenschap, non-lokale ruimten en onverklaarbare fenomenen en daarom hadden de rode letters evengoed ‘sciencefiction’ kunnen zeggen. De liefhebbers van pure sciencefiction zouden het hier echter óók niet mee eens zijn geweest (en de schrijver is dat zelf ook niet). Het boek is eerder een mix, maar om ervan te houden zal je toch enige affiniteit met sciencefiction moeten hebben, terwijl affiniteit met thrillers helemaal geen must is. Echt spannend is het boek immers niet, wel onderhoudend.

In 44 korte hoofdstukken van hooguit 5 bladzijden vertelt Wessel de Valk het vervolg op Bestemming onbekend dat eerder ook al verscheen onder de titel De reizigers van Metropole. Het sluit erbij aan, maar is los van het eerste boek te lezen. Alles wat je moet weten om Het patroon te kunnen volgen, wordt door de schrijver gaandeweg duidelijk gemaakt wanneer je het nodig hebt. Het boek is vlot en begrijpelijk geschreven, ook al wordt er wat getoverd met de formule van Schrödinger, de kwantumtheorie en meer wetenschappelijke aardigheidjes. De Valk heeft die wetenschap echter vlot verpakt. Dat zelfs een wetenschappelijke analfabeet het boek nog kan volgen, is wat overdreven, maar veel scheelt het toch niet.

Fijn aan de manier waarop het boek is opgebouwd, is ook dat de personages niet te snel na elkaar worden voorgesteld. De lezer krijgt de kans om vertrouwd te raken met elk van hen. Ieder personage neemt actief deel aan de verhaallijn en heeft reeds iets voor het boek betekend, vooraleer het volgende personage wordt toegevoegd. Het boek is dan ook al halfweg vooraleer alle hoofdrolspelers hun intrede hebben gedaan. Maar juist omdat elk voorgaand personage zich al comfortabel in je schoot genesteld heeft, is dat helemaal niet erg. De personages zijn niet allemaal nodig voor het verhaal, maar hun aanwezigheid stoort ook niet.

Een kandidaat-prijswinnaar is dit boek niet, daarvoor is de plot iets te licht, maar het stelt zeker niet teleur. Het einde van het boek is het zwakste punt. Alle knopen zijn ontward, (bijna) alle vragen beantwoord ook, maar toch voelt het niet helemaal juist aan. De dingen komen op het einde net iets te vlot samen en niet alle antwoorden zijn bevredigend. Er had een beter einde ingezeten.