Bonnie en Clyde voor watjes

Polly McClusky is elf wanneer haar vader Nate haar na schooltijd ophaalt. Normaal gesproken niets bijzonders, ware het niet dat ze haar vader al minstens vijf jaar niet gezien heeft en hij verondersteld wordt in de gevangenis te zitten. Ze komt er bovendien snel achter dat haar moeder en stiefvader eerder op deze dag zijn vermoord en dat zij eveneens op de hitlist van de moordenaars staat. De Aryan Steel-bende heeft het op haar en haar vader gemunt en voor Nate zit er niets anders op dan van zijn zenuwachtige en verlegen dochter iemand te maken die op zichzelf kan passen. Hij introduceert haar in de wereld van geweld, diefstal, overvallen en moord.  

Jordan Harper is een vrij onbekende naam, maar deze Amerikaan is ongemerkt al in menig huiskamer binnengedrongen. Hij werkte onder andere in de reclamewereld maar is ook actief voor televisie en schreef en produceerde afleveringen van Gotham en The mentalist. In 2017 besloot hij het als thrillerschrijver te proberen. She rides shotgun, zoals het boek in Amerika heet, kwam in april van dat jaar uit en hiermee won de schrijver ondertussen de Edgar Award en de Alex Award. Vorig jaar kwam het boek ook in Groot-Brittannië uit onder de minder ronkende titel A lesson in violence. In het Nederlands werd dat Kind van de rekening, wat in vergelijking met het origineel behoorlijk slap klinkt. Het boek wordt Harpers debuut genoemd, wat slechts ten dele klopt want in 2012 publiceerde hij een bundel korte verhalen onder de titel American Death Songs dat later Love and other wounds is gaan heten.  

Harper is gepassioneerd door harde criminaliteit. Bendeoorlogen binnen en buiten de gevangenis, zwaar getatoeëerde gangsters, bloed en moorden, en drughandel en -productie zijn onderwerpen waar Harper graag over schrijft, wat ook in zijn korte verhalen al opviel. Het harde en snelle leven dat hiermee geassocieerd wordt, heeft hij ook doorgetrokken naar zijn schrijven. Vele korte hoofdstukken bomvol actie en slechts ruw gepolijste personages typeren Kind van de rekening. Aan reflectie en karakteruitbouw spendeert de schrijver zelden tijd en de omgeving wordt slechts uitgetekend voor zover die voor het verhaal nuttig is. Vaart is wat telt.  

Desondanks heeft hoofdpersonage Polly een aantal interessante eigenschappen meegekregen. Ze is zeer intelligent, heeft net als haar vader scherpschuttersogen, kickt op geweld en zeult overal een teddybeer met zich mee die ze gebruikt om met haar omgeving te communiceren. Goede vondsten die tot grappige momenten leiden, maar helaas is Harper er zo mee opgezet dat hij ze blijft gebruiken en herhalen tot lang voorbij het punt waarop de aardigheid er voor de lezer wel af is.  

Nate neemt zijn dochter meteen mee in de auto en slaat met haar op de vlucht, en dat laat vermoeden dat we in zijn voor een flinke portie roadtrip met Bonnie en Clyde-allures. Daar lijkt het een tijdje ook wel op, maar Harper weet na een poos niets nieuws meer toe te voegen en stapelt de overvallen die allemaal op elkaar lijken, op. Enkele nevenpersonages worden hier en daar toegevoegd om de indruk te wekken dat we iets nieuws lezen, maar die personages kunnen niet verhullen dat ze de functie van oppervlakkig lakwerk hebben. Ze fungeren als dunne toplaag op oud koetswerk die je er meteen afkrabt.  

Het is niet omdat een boek erg gewelddadig is, dat het ook een thriller is. Het is vooral amusant om te lezen – met name de teddybeer vervult zijn rol als grapjas heel goed – maar spannend is het niet. Het verhaal zit boordevol clichés en roept sterk die karakteristieke sfeer op van de klassieke spaghettiwesterns. Kind van de rekening heeft om die reden best wel aantrekkingskracht, en die maakt dat je blijft lezen, maar om er nu meteen prijzen naartoe te gooien … nee, daar is de plot wat te mager voor.