Zonder Helen Grace, maar opnieuw bloedstollend

Verrassing! De nieuwste van M.J. Arlidge (1974), de man die sneller schrijft dan zijn schaduw, is geen boek met Helen Grace in de hoofdrol! De voorzijde geeft daarover nochtans niets prijs. Zelfs de titel, zoals steeds zeer opvallend in het midden aanwezig, verwijst opnieuw losjes naar een kinderliedje. Bovenaan wordt de lezer er nog eens op gewezen dat Arlidge de auteur van Iene miene mutte is. Rond deze eerste druk zit ook een opvallende papieren band gewikkeld waarop alle acht de delen van de Helen Graceserie gedrukt staan. Wie het boek even snel doorbladert, herkent verder meteen de typische lay-out die bij Arlidge hoort: een zeer groot aantal korte hoofdstukken. Fans van Helen Grace hebben dan al lang geen extra zetje meer nodig om dit “volgende deel” te kopen. Wie merkt dan nog dat de achterzijde toch ergens onopvallend wel vermeldt dat dit een standalone is? De vraag rijst natuurlijk of we dat wel willen weten. Anders gezegd: heeft Arlidge Helen Grace nodig om een uitstekende thriller te schrijven?  

Het decor van Arlidge zijn nieuwste is dit keer Chicago. Twee mensen worden er gemarteld, verminkt en vermoord, om vervolgens in de koffer van hun eigen auto te worden gedumpt. Beiden hadden zij vlak voor hun dood een fysieke aanvaring met de vijftienjarige Kassandra “Kassie” Wojcek. Dit probleemkind beweert dat zij het lot van beide mensen had voorzien, dat het een gave is die zij heeft, en dat zij deze slachtoffers alleen maar wilde waarschuwen. Rechercheur Gabrielle Grey denkt daar anders over. Zij meent dat Kassie de moorden gepland heeft. Adam Brandt wordt als psycholoog aangezocht om Kassie te begeleiden. Hoewel hij rationeel probeert te blijven, laat Kassies versie hem niet los. Op Adams vraag of ze ook haar eigen dood kan zien, antwoordt ze bevestigend. Ze zegt hem: “Ik word vermoord”, en vervolgens: “Door jou.”  

Met de gave van Kassie voegt Arlidge een paranormaal snuifje toe aan het verhaal. Thrillerliefhebbers die daar niet van houden, hoeven echter niet te vrezen, het wordt niet nog vreemder. Arlidge blijft zichzelf trouw en schotelt zijn fans opnieuw gruwelijke scènes voor in een verhaal dat aan hoog tempo voortraast. De korte hoofdstukken bewijzen als vanouds hun nut en de schrijver rijgt de cliffhangers aan elkaar. De korte hoofdstukken verleiden de lezer om er snel nog eentje meer te lezen. En nog een. En nog een. Voor je het beseft zijn alweer tientallen bladzijden verslonden. Alle personages zijn nieuw en fris bovendien, er zijn geen vroegere plotlijnen waar rekening mee moet gehouden worden. Arlidge hoeft bijgevolg alleen maar bloedstollende spanning te leveren en doet dat dan ook.  

Alhoewel Kassie haar eigen einde al snel in het boek prijsgeeft, hoopt de lezer uiteraard dat het niet zo’n vaart zal lopen en dat Arlidge zich uit de knoop weet te schrijven die hij voor zichzelf gelegd heeft. Die knoop bestaat uit vrij veel plotlijnen. Adam en Kassie worden al snel de “goeien”, die niet alleen op zoek gaan naar de moordenaar maar beiden ook persoonlijke problemen te overwinnen hebben. De politiemensen, met Grey aan het hoofd, doen dit keer dienst als “slechten”, omdat zij Kassie niet geloven en haar het vuur aan de schenen leggen. Daartussen slalomt dan nog een moordenaar handig om alle hinderpalen heen en krijgt elk slachtoffer nog een aantal hoofdstukken aandacht.  

Kassie en Adam zijn de hoofdpersonages en Arlidge werkt hen dan ook het sterkst uit. Af en toe laat de auteur hen tegen hun karakters in handelen. Bepalend voor het verhaal is dat nooit, maar dit irrationele gedrag stoort soms. De beweegredenen van de moordenaar zijn weinig geloofwaardig en de kortzichtigheid van de politiemensen werkt wel eens op de zenuwen. Arlidge schrijft aan hoog tempo en aan de personages merk je dat. Die hadden wat meer schaven en polijsten kunnen gebruiken. Maar plot en spanningselementen zijn gelukkig weer uitstekend en maken alles goed. Helen Grace werd niet gemist.