Ontdaan van elk zweempje mysterie

Het blijft een intrigerend thema, een geheim dat uitkomt en meerdere levens op zijn kop zet. Voorwaarde is echter dat het verhaal goed uitgewerkt is en dat is wat in Het geheim van mijn man ontbreekt. Het omslag is al punt van discussie, want hoewel de uiteenspattende roos op de kaft mooi de essentie van het verhaal illustreert, zou de titel niet misstaan in de Bouquet-reeks.

Liane Moriarty (1966, Sydney) heeft zes romans op haar naam staan. Met meer dan twee miljoen verkochte exemplaren, is The Husband’s Secret (originele titel van Het geheim van mijn man) een internationale bestseller waarvan de filmrechten zijn verkocht aan CBS. Haar laatste roman is Big Little Lies, uitgekomen in juli 2015.

Het geheim van mijn man gaat over drie dames in hetzelfde Australische dorp, wiens wegen elkaar kruisen. De lezer wordt geïntroduceerd in de levens van Cecilia, Tess en Rachel. Cecilia’s zorgen bestaan er voornamelijk uit of haar huis spik en span is, of haar dochters op tijd bij hun buitenschoolse activiteiten zijn en of ze de bestellingen van haar Tupperware-party's op tijd aflevert. Tot ze een brief vindt met het opschrift: ‘Voor mijn vrouw, Cecilia Fitzpatrick. Alleen openen na mijn dood.’ Tess krijgt het zwaar te verduren in haar huwelijk als haar man verliefd blijkt te zijn op haar nichtje en beste vriendin en keert met haar zoontje tijdelijk terug naar geboortedorp. Rachel woont nog in het dorp waar achtentwintig jaar ervoor haar dochter vermoord is; ze heeft zich er nooit bij neer kunnen leggen dat er niemand berecht is voor de moord.

Elk van deze drie dames heeft familie en vrienden die ook worden opgevoerd. Dit legt onmiddellijk een zenuw bloot van Het geheim van mijn man: de overdaad aan personages en problemen die de lezer afleidt van het werkelijke verhaal. Zo krijgt de lezer in het begin een hele rij van Cecilia’s vriendinnen voorgeschoteld die nooit meer de revue passeren. De problematiek moet een eigentijds beeld schetsen, maar omhelst in dit verhaal ongeveer elk modern sociaal probleem: de verschillen tussen man en vrouw, de druk op de werkende ouder, een kind dat wordt gepest op school, een open relatie ja/nee, het moeten loslaten van (klein-)kinderen, enzovoort. Overdaad schaadt, ook hier. Volkomen irrelevant zijn de stukjes geschiedenis over de Berlijnse Muur en de vergelijking van het verhaal met de Griekse mythologie in het begin van het boek. Cecilia’s man John-Paul echter, toch het personage om wie het geheim draait, komt opmerkelijk genoeg nauwelijks in beeld. De drie hoofdpersonages tobben wat af, maar alles is ingegeven door wat de auteur ze laat zeggen en denken; er wordt zelden een sfeer neergezet waarbij de auteur de lezer de ruimte laat voor fantasie en interpretatie. Het blijft ook bij zeggen en denken: Liane Moriarty gaat bij geen van de personages de diepte in, waardoor deze geen enkel moment echt aansprekend worden. Show, don’t tell, please.

Hoewel het thema erom smeekt ook een spannend verhaal neer te zetten, lijkt het de auteur uitsluitend te gaan om het morele dilemma. Deze insteek, gecombineerd met de alledaagsheid van personages en problemen, maakt Het geheim van mijn man eerder chicklit dan een literaire thriller. Het verhaal is geen moment spannend of grimmig, eerder braaf en vergezocht. Het eerste deel sleept zich naar de (voorspelbare) onthulling van het geheim en in het tweede deel zijn er weliswaar wat onverwachte plotwendingen, maar dat doet de auteur weer teniet door het verhaal op het eind nog even mooi rond te breien. Paradoxaal genoeg vult Moriarty in de epiloog nog de ontbrekende delen van de geheimen voor de lezer in, terwijl de epiloog begint met: "In het leven van anderen zijn zoveel geheimen die we nooit te weten zullen komen." Misschien had het zo moeten blijven in plaats van elk zweempje mysterie ongedaan te maken.