Charlie Chaplin, een alternatieve biografie.

Als een klassiek kerstverhaal opent Fabio Stassi De Laatste dans. Het is Kerstavond 1972, de Dood arriveert bij de 82-jarige Charlie Chaplin (1889-1977) en verzoekt hem om mee te gaan naar het hiernamaals. Maar de acteur weigert, hij wil zijn jonge zoon zien opgroeien en weet een pact te sluiten met de Dood: als hij de Dood aan het lachen kan krijgen blijft de Dood nog een jaar weg. Chaplin toont zijn talenten en duikelt oude sketches op. Zijn grappen slaan niet aan en het onvermijdelijke lijkt aanstaande totdat, onverwacht, de Dood in lachen uitbarst en vervolgens voor een jaar verdwijnt. Na deze bijzondere ontmoeting besluit de grote acteur een brief te schrijven aan zijn zoon, Christopher, waarin hij nauwkeurig het verhaal van zijn leven vertelt. Deze brief vormt het kader waarbinnen het verhaal verteld wordt.

De acteur verhaalt over hoe hij opgroeide in armoede en vanaf een hele jonge leeftijd voor zichzelf moest zorgen. Over hoe zijn bijzondere komische talent en zijn brutale maar eerlijke levenshouding hem in aanraking brengt met het circus en met de film, het medium dat hem beroemd zal maken. Het verhaal vervolgt, Chaplin reist af naar Amerika, daar werkt hij eerst achter de schermen en daarna voor de camera. Hij weet een roemstatus te verwerven en wordt bekend bij het grote publiek. Maar deze korte opsomming dekt de lading van het verhaal bij lange na niet. In De laatste dans ligt de nadruk op het leven van de grote acteur voordat hij beroemd werd. Het is een rijk verhaal vol anekdotes, verhalen en mijmeringen over verlangens, gemis en het leven.

Het schrijven over een groot en geliefd acteur zoals Charles Chaplin brengt nodige risico's met zich mee, namelijk: weet de schrijver een geloofwaardig portret neer te zetten? Over het leven van de grote acteur is inmiddels veel geschreven, al dan niet door Chaplin zelf. Desondanks weet Fabio Stassi met De Laatste dans iets bijzonders en origineels te creëren. Volgens Ambo|Anthos, waar het boek werd uitgegeven, geldt dit werk als de internationale doorbraak voor de schrijver en dat is niet zo verwonderlijk. Stassi weet feit en fictie subtiel met elkaar te verweven en zet zo een overtuigende alternatieve autobiografie neer. De stem van Chaplin lijkt oprecht door te klinken in het boek en de lichtvoetigheid waarmee Stassi het soms zware leven van Chaplin beschrijft is een prachtige representatie van de rol die Chaplin jarenlang vertolkte, de rol van Zwerver. De Zwerver die het niet makkelijk heeft maar waar het zware leven toch geen definitieve grip op lijkt te krijgen.

Met veel liefde, waardering en verbeeldingskracht brengt Stassi ons een ode aan het leven van Chaplin. Het is een interessant, ontroerend en tegelijkertijd ook een zeer goed opgebouwd en geschreven verhaal.