Omdat ik een meisje ben

‘Omdat ik een meisje ben.’  

De rollen die we in het leven op ons nemen benoemen we vaak terloops en met gemak. Je bent zoon of dochter, leerling, collega, geliefde van, ouder. Door je rol te benoemen en uit te dragen wordt je er een geheel mee. Maar zijn wie je werkelijk bent, dat wordt een stuk lastiger wanneer de rol die je vanaf je geboorte hebt je niet past. Wat doe je wanneer je lichaam niet als het jouwe voelt? Twaalf jaar lang werkte schrijver Alex Gino aan George. Een thema dat dicht bij hen lag. ‘Hen’ omdat de auteur zichzelf Mix Gino noemt, geen nader genoemd geslacht.  

George is een kind. Met de uiterlijke kenmerken van een jongen en toch helemaal een meisje. Er is geen twijfel maar haar werkelijke ik houdt George geheim. Stiekem gekochte modetijdschriften worden goed verstopt en de modellen heimelijk aanbeden. In de ogen van alle mensen om haar heen is ze een ‘hij, een ‘zoon’ een ‘broer’ een ‘vriend’. De determinerende kracht van taal is onmiskenbaar. Maar dat wat haar tot jongen maakt, haar geslacht, is waar ze zich diep voor schaamt. Ze is niet in de war, ze weet al lang dat ze niet in het juiste lichaam zit. Maar de grote vraag is hoe vertelt ze dat aan de wereld?  

Wanneer haar school een toneelvoorstelling maakt rond het verhaal van het klassieke boek Charlotte’s web kan George haar geluk niet op. Dit is haar kans. George weet het zeker dat de rol van de wijze spin haar niet kan ontgaan, dus ze oefent met haar vlotgebekte beste vriendin, avonden lang. Ze weet zeker dat als ze dat personage ten tonele brengt, iedereen Melissa zal zien, het meisje dat ze vanbinnen is. Ze doet auditie en dan begint het plan van George te kantelen. Haar docent reageert na de vlekkeloze prestatie niet zoals George had gehoopt. ‘Was dit soms als grap bedoeld? Want ik vind het helemaal niet leuk.’ […] ‘Je weet best dat ik je niet de rol van Charlotte kan geven: er zijn al genoeg meisjes die haar willen spelen.’ Het is een van de momenten in het boek waar de grenzen van tolerantie zichtbaar worden gemaakt. Zonder droomrol moet George een manier vinden om te laten zien wie ze is.  

George is absolute coming out. Maar met seksualiteit heeft het weinig van doen. Daar is George nog niet mee bezig. Het is iets waar ze nog niet over na heeft gedacht. George laat voorzichtig maar niet aarzelend zien wat een transgenderkind door kan maken. Dat is belangrijk want het boek vult een leegte in de jeugdliteratuur.  

Maar aan het boek ontbreekt iets. Woorden en zinnen voelen vaak onsamenhangend. Vertalingen waarbij de vloeiende zinnen verloren gaan. De vaart ontbreekt in het verhaal en het weet de aandacht niet goed vast te houden. George verzandt jammer genoeg in het belang van zijn overkoepelende boodschap. Even over dat belang. Als maatschappij leren we langzaam. Meer en meer laten we ons informeren over transgenders. Naast diverse televisieprogramma’s en documentaires is het een boek als George dat voor de volwassenen van de toekomst een verschil kan maken. Laten we het hopen.