Avaritia & Invidia

Net als het Tankschip heeft Pensioen ook een opvallende boekomslag. Zoals de ontwerper Herman Houbrechts mooi verwoord : "Het omslag is de vitrine voor het boek".

Behalve de boekomslag is de eerste zin heel sterk: "De tijd had zijn beeld zo goed als uitgewist toen het spektakel begon" De schrijver heeft meteen mijn aandacht. Pensioen wordt verteld door Frans Laarmans en gaat over, in een notendop , zijn overleden zwager Willem, Moeder, de vriendin van Willem, Bertha en diens zoon Alfred . Bij een administratieve vergissing krijgt hij de achternaam van zijn stiefvader Wouters en kan daardoor geen aanspraak maken op het pensioen van zijn vader Willem

Het verhaal is ijzersterk geschreven. In een prachtige stijl die kenmerkend is voor Elsschot . Geen woord is te veel geschreven. Moeder handelt vooral uit eigenbelang en is hebzuchtig. Maar ook de familie is niet geheel vrij van schuld in deze geschiedenis.

Het leest vlot weg maar dan doe je geen recht aan het verhaal. Lees met aandacht en met wat Kris mij eens aanraadde bij een ander boek, wat ook op Pensioen van toepassing is "Een heel bijzonder boekje . Eentje om héél langzaam en grondig te lezen".

Uitgeverij Polis brengt opnieuw het werk uit van Elsschot en terecht. Elsschot verdient het om weer ontdekt te worden.