Een spannende, goedgeschreven, echte literaire thriller

goedgeschreven, echte literaire thriller. ,De boeken van Lieneke Dijkzeul blijven verrassen en de kwaliteit is constant. Dit lijkt een tegenstelling maar is het niet. In haar thrillerreeks over Paul Vegter is geen minder deel te vinden. Wel zijn het vier verschillende boeken wat betreft plotontwikkeling, onderwerpen en thema's.
Aan Paul Vegter en zijn collega's Talsma, Brink en Renée in Verloren zoon de taak om de gruwelijke moorden op twee weinig sympathieke slachtoffers op te lossen. De een is een gepensioneerde militair die obsessief bezig is om zijn lichaam in topconditie te houden. Zijn vrouw beschouwt hij als een huissloof. Het andere slachtoffer is een huisarts die zich meer bekommert om zichzelf, status en geld dan om zijn patiënten. Twee moorden in korte tijd in een kleine stad: toeval of is er een verband?
Elders in de stad wil Ferry zich ontworstelen aan het criminele web waarin hij verstrikt zit. Hij wil zijn leven weer in eigen hand nemen. Maar eerst wil hij wraak nemen.
In Verloren zoon vallen de complexe relaties op: tussen vader en zoon, man en een veel jongere vrouw, dominante man en onderdanige vrouw, vader en dochter.
De vader en de zoon raken elkaar kwijt in hun verdriet om het verlies van hun zoon/broer. Ze leven langs elkaar heen. Verachten elkaars manier van leven zonder te zien dat ze meer delen en meer op elkaar lijken dan ze denken.
Paul Vegter heeft iets van een relatie met collega Renée. Renée is net zo oud als zijn dochter. Vegter raakt in verwarring, zonder dat hij het in eerste instantie doorheeft. De relatie gaat wringen, want welke plek neemt Renée in. Een vervangster van zijn overleden vrouw? Een nieuwe dochter? Of toch een nieuwe relatie?

Lieneke Dijkzeul analyseert deze relaties heel nauwkeurig. Zakelijk zonder kil te worden. Warm en betrokken zonder sentiment. En precies genoeg woorden, niet te veel en niet te weinig. Het lijkt wel of Lieneke Dijkzeul alle woorden en zinnen zorgvuldig op een weegschaaltje weegt alvorens ze op te schrijven.
Er zijn thrillerauteurs die zo mooi schrijven dat de plot, het pageturnergehalte en de bijbehorende spanning in gevaar komt. Gelukkig is daar bij Lieneke Dijkzeul geen sprake van.

Verloren zoon roept een dubbele reactie op bij de lezer. Enerzijds snel door het verhaal heen willen jagen om te weten hoe het verder gaat. Anderzijds genieten van de mooie observaties, beschrijvingen en het taalgebruik.
Verloren zoon is een spannende, goedgeschreven, echte literaire thriller. Het zou mooi zijn na de vele nominaties voor haar eerdere boeken als Lieneke Dijkzeul voor Verloren zoon een mooie prijs in ontvangst zou kunnen nemen: de Gouden Strop of de Diamanten Kogel. Het boek verdient het zeker.