Lezersrecensie
Aangrijpend en menselijk verhaal in weinig bladzijden
15 maart 2018
Fikry El Azzouzi is tegenwoordig actueel met zijn trilogie over Ayoub (Het schapenfeest, Drarrie in de nacht en Alleen zij) en als theatermaker verbonden aan de KVS in Brussel. In 2013 schreef hij het kleinood, De handen van Fatma, in de Wablieft-reeks, een Vlaams boekeninitiatief gericht op volwassen beginnende lezers: het zijn telkens boekjes van een 80-tal blz, met korte zinnen en zonder moeilijke woorden.
Dit boekje is er zo eentje. We leren natuurlijk Fatma kennen in dit boekje, een oudere Marokkaanse vrouw die een geïsoleerd leven leidt ergens in Vlaanderen. Tijdens haar leven verloor ze haar man en 2 kinderen, haar enige overblijvende zoon, Bilal, komt zelden op bezoek, en als hij dit doet, vraagt hij steeds of ze niet beter in een rusthuis terechtkan, een suggestie die bij een trotse, Marokkaanse vrouw uiteraard verkeerd overkomt.
Door de eenvoudige beschrijvingen leer je vooral het trieste, eenzame leven van Fatma kennen en hoe ze haar dagen doorkomt. Ze leeft vooral in haar herinneringen aan haar vroegere leven en deze worden op een simpele, gevoelige manier opgeroepen.
Op een dag leert ze Hafssa kennen, een illegale Marokkaanse vrouw, die op haar deur komt kloppen. Hoewel ze vooral haar eigen leven wil leiden, wordt ze toch geraakt door Haffsa's situatie en ontfermt ze zich over haar. Maar dit betekent ook een inbreuk op haar routines en gewoontes. Ze heeft ook haar eigen opinie over hoe Haffsa in het leven staat, en dat is niet altijd even positief. Op een dag dat ze met Haffsa op de markt komt, koopt ze tegen haar gewoonte in wat sinaasappelen. En dat zal haar niet goed bekomen...
Het ganse verhaal is eerder nostalgisch en smaakt naar het einde toe echt wel heel wrang. Maar deze gevoelens zo tot uitdrukking laten komen in een dergelijk dun boekje, is wel een sterk punt van de schrijver. De sfeer is goed getekend en Fatma zal zeker een goed voorbeeld zijn van hoe achter gestoken die eerste generatie Marokkaanse 'gastarbeiders' in Vlaanderen eigenlijk geweest is. Het verhaal is aangrijpend en heel menselijk gebracht, en past waarschijnlijk heel goed bij de doelgroep van deze boekenreeks.
Dit boekje is er zo eentje. We leren natuurlijk Fatma kennen in dit boekje, een oudere Marokkaanse vrouw die een geïsoleerd leven leidt ergens in Vlaanderen. Tijdens haar leven verloor ze haar man en 2 kinderen, haar enige overblijvende zoon, Bilal, komt zelden op bezoek, en als hij dit doet, vraagt hij steeds of ze niet beter in een rusthuis terechtkan, een suggestie die bij een trotse, Marokkaanse vrouw uiteraard verkeerd overkomt.
Door de eenvoudige beschrijvingen leer je vooral het trieste, eenzame leven van Fatma kennen en hoe ze haar dagen doorkomt. Ze leeft vooral in haar herinneringen aan haar vroegere leven en deze worden op een simpele, gevoelige manier opgeroepen.
Op een dag leert ze Hafssa kennen, een illegale Marokkaanse vrouw, die op haar deur komt kloppen. Hoewel ze vooral haar eigen leven wil leiden, wordt ze toch geraakt door Haffsa's situatie en ontfermt ze zich over haar. Maar dit betekent ook een inbreuk op haar routines en gewoontes. Ze heeft ook haar eigen opinie over hoe Haffsa in het leven staat, en dat is niet altijd even positief. Op een dag dat ze met Haffsa op de markt komt, koopt ze tegen haar gewoonte in wat sinaasappelen. En dat zal haar niet goed bekomen...
Het ganse verhaal is eerder nostalgisch en smaakt naar het einde toe echt wel heel wrang. Maar deze gevoelens zo tot uitdrukking laten komen in een dergelijk dun boekje, is wel een sterk punt van de schrijver. De sfeer is goed getekend en Fatma zal zeker een goed voorbeeld zijn van hoe achter gestoken die eerste generatie Marokkaanse 'gastarbeiders' in Vlaanderen eigenlijk geweest is. Het verhaal is aangrijpend en heel menselijk gebracht, en past waarschijnlijk heel goed bij de doelgroep van deze boekenreeks.
2
Reageer op deze recensie