Lezersrecensie
Een aangename gevoelige en nostalgische leeservaring
10 oktober 2016
De Plectrumfabriek is de debuutroman van Vincent Van Warmerdam, een Nederlandse muzikant, componist en theatermaker. Aan de hand van de 11-jarige Wessel leren we hoe het was om op te groeien in de jaren '60 van de vorige eeuw. Wessel verhuist naar een andere stad omdat zijn vader toneelmeester kan worden van de Rex, een theater waar ook films worden gedraaid. Zijn nieuwe vriendjes profiteren hiervan door gratis met hem mee naar binnen te glippen
Zijn vader gebruikt maar weinig woorden en wilt voortdurend meer bereiken in zijn werk, zijn moeder is meer van het hysterische type die maar moeilijk tegen het lawaai van haar drukke gezin bestand is. Hij heeft enkele oudere broers die zich niets meer laten zeggen en een paar jongere tweelingzusjes.
Wessel probeert de rust en de vrede te bewaren thuis, trekt zich de gezondheidsproblemen van zijn moeder aan en zorgt mee voor zijn tweelingzusjes. Daarnaast onttrekt hij zich van het gewoel om op zijn gitaar te studeren en niet al te veel huiswerk te maken. Hij geraakt bevriend met Stan, die gek is van muziek en zijn gitaar. Hij gaat op zoek naar avontuur met vrienden, begint te rommelen met meisjes en zoekt de liefde op. Hoewel Wessel het moeilijk vindt thuis, krijgt hij toch een stabiele basis mee waar hij altijd op kan rekenen. Bij zijn vriend Stan blijkt dit anders te liggen wat zich op termijn zal wreken. De ontwikkeling van Wessel z'n karakter is toch niet altijd even duidelijk doorheen het boek. Als Wessel op het einde van het verhaal na een termijn van een aantal jaren later terug opduikt in zijn dorp, blijkt hij nog altijd niet heel veel geleerd te hebben in feite.
Het boek is vrij toegankelijk, met een eenvoudige maar sterke schrijfstijl. Er zit een soort onderkoelde cynische humor in verweven waardoor je af en toe een glimlach krijgt bij het lezen. Maar het boek is tegelijkertijd toch ook gevoelig en subtiel en het werpt de nodige levensvragen op. Het resultaat is een aangename ietwat nostalgische leeservaring, zeker voor muziekadepten.
Zijn vader gebruikt maar weinig woorden en wilt voortdurend meer bereiken in zijn werk, zijn moeder is meer van het hysterische type die maar moeilijk tegen het lawaai van haar drukke gezin bestand is. Hij heeft enkele oudere broers die zich niets meer laten zeggen en een paar jongere tweelingzusjes.
Wessel probeert de rust en de vrede te bewaren thuis, trekt zich de gezondheidsproblemen van zijn moeder aan en zorgt mee voor zijn tweelingzusjes. Daarnaast onttrekt hij zich van het gewoel om op zijn gitaar te studeren en niet al te veel huiswerk te maken. Hij geraakt bevriend met Stan, die gek is van muziek en zijn gitaar. Hij gaat op zoek naar avontuur met vrienden, begint te rommelen met meisjes en zoekt de liefde op. Hoewel Wessel het moeilijk vindt thuis, krijgt hij toch een stabiele basis mee waar hij altijd op kan rekenen. Bij zijn vriend Stan blijkt dit anders te liggen wat zich op termijn zal wreken. De ontwikkeling van Wessel z'n karakter is toch niet altijd even duidelijk doorheen het boek. Als Wessel op het einde van het verhaal na een termijn van een aantal jaren later terug opduikt in zijn dorp, blijkt hij nog altijd niet heel veel geleerd te hebben in feite.
Het boek is vrij toegankelijk, met een eenvoudige maar sterke schrijfstijl. Er zit een soort onderkoelde cynische humor in verweven waardoor je af en toe een glimlach krijgt bij het lezen. Maar het boek is tegelijkertijd toch ook gevoelig en subtiel en het werpt de nodige levensvragen op. Het resultaat is een aangename ietwat nostalgische leeservaring, zeker voor muziekadepten.
2
Reageer op deze recensie