Een eerlijke getuigenis over het leven als Nieuwe Belg

Hier komt een nieuwe Belg is de ondertitel van dit boek. In 2003 kwam Majd Khalifeh, nu VRT-journalist voor het Midden-Oosten, aan in België.

Hij wilde als kind van Palestijnse vluchtelingen in Syrië niet verplicht worden om in het leger van Assad te dienen en zo zijn leven te verkwanselen. Op zijn zeventiende wilde hij koste wat kost naar West-Europa vluchten. Op het moment dat hij zijn reis zou boeken, bleek een ticket naar Brussel het goedkoopste en zo kwam hij in België terecht. Hij wilde papieren om vrij te zijn, te kunnen studeren, om een eigen leven op te bouwen. Zijn eerste nacht in België verbleef hij in Antwerpen in de winter en lag er sneeuw. Nadien kwam hij in het asielcentrum in Broechem terecht. Na ongeveer drie jaar wachten, verkrijgt hij het statuut van staatloze en nadien een permanente verblijfsvergunning. Na nog een aantal jaar dient hij een naturalisatieaanvraag indienen en verkrijgt hij de Belgische nationaliteit waar hij enorm trots op is.

Zijn parcours is eerder atypisch te noemen. Tijdens zijn verblijf in het asielcentrum had hij als jongeman niet het geduld te wachten om bijvoorbeeld Nederlandse les te volgen zoals de andere asielzoekers die eerst wachten op hun verblijfsvergunning, en begon hier op eigen initiatief mee in een avondschool in Antwerpen, waardoor hij regelmatig het avondeten in het asielcentrum mis liep. Nog kenmerkender was zijn gang naar de lokale chiro in Broechem om het echte Nederlands van de ‘straat’ op te pikken. En nog belangrijker voor hem: daar werd hij niet langer als ‘asielzoeker’ beschouwd maar als één van de groep en kon hij plezier beleven met jongeren van zijn eigen leeftijd. Hij werd er zelfs leider voor een groepje jongere kinderen en voelde er zich helemaal opgenomen. Dit is dan ook het verhaal van een vluchteling die de eerste dag in het asielcentrum een doelenlijstje aan zijn kast vastplakte. Hij behaalde zijn diploma van het middelbaar onderwijs via het tweedekansonderwijs en studeerde na drie jaar aan de KU Leuven af met een Bachelor diploma.

Het boek leest zo vlot als maar kan. Het taalgebruik is informeel en persoonlijk wat zeer goed past bij de persoonlijke getuigenis en de persoon die het vertelt. Het is een bij wijlen humoristische maar soms ook droevige getuigenis over de vlucht naar het westen van de auteur en het parcours dat hij sindsdien hier heeft afgelegd. Moeilijke situaties in het asielcentrum kunnen soms grappig overkomen, maar getuigen soms ook van de bureaucratische regels in dergelijke plaatsen die niet altijd even pragmatisch en medelevend zijn. Ook tegenslagen komen aan bod, waar hij zich telkens probeert terug over te zetten. Zijn boodschap is duidelijk: ook asielzoekers die hier aankomen, kunnen hun kansen grijpen en laten zien wat ze waard zijn. Nieuw aangekomen vluchtelingen kunnen van de rechten gebruik maken die ze hier krijgen, maar daar mag ook wat tegenover staan. De eigen verantwoordelijkheid van de nieuwkomer om een nieuw sociaal netwerk op te bouwen en zich te integreren in zijn omliggende omgeving is niet zo makkelijk te hanteren maar zoveel gezonder dan in getto’s met eigen landgenoten te gaan wonen in de steden. Ook een meer individuele islambeleving en de persoonlijke vrijheid die je hier kan genieten  in het beleven van je religie brengt Majd Khalifeh aan bod in zijn boek.

In een menselijke en heel persoonlijke stijl heeft hij een eerlijk boek geschreven over het leven van een asielzoeker voor de autochtone Belg en een handleiding voor de ‘nieuwe Belg’ voor zijn inburgering, waar hij zich evenals in zijn lezingen die hij nu gaat geven in onder andere zijn oude asielcentrum, ook naar richt. Alleen al daarom mag dit boek zeker enkele vertalingen krijgen. En zou iedereen die met inburgering bezig is, dit boek moeten lezen!