Een afwisselende Herfst geeft geen goesting in de Winter

Herfst is het eerste deel van een vierseizoenen-reeks van de Noorse auteur Karl-Ove Knausgård die overigens al jaren in Zweden woont.

Ik was nog niet bekend met Knausgård's boeken en deze reeks is een nieuw begin na zijn beroemde 'Mijn strijd'-reeks. Zijn bedoeling met deze reeks is een langgerekte brief te schrijven aan zijn - in dit deel nog ongeboren - dochter Anne. In korte stukjes noteert hij zijn observaties en beschouwingen over de meest uiteenlopende voorwerpen, lichaamsdelen, natuurfenomenen en immateriële concepten afgewisseld door drie epistels die hij rechtstreeks aan zijn dochter richt en waarin hij over de aspecten van het leven verteld.

Zijn stukjes gaan afwisselend over kauwgom, kalk, en bloed maar ook over pijn, stilte, Flaubert en Van Gogh.
De manier waarop hij over deze onderwerpen schrijft, is meestal mooi, soms ontroerend maar ook niet altijd. Zijn schrijfsels doen me afwisselend meer en minder. Vooral als hij het over zijn eigen leven en zijn eigen gezin heeft, raakt hij me wel en daarom wil ik dan ook verder lezen. Dat de stukjes uiteindelijk niet echt een geheel vormen en er daarnaast geen overkoepelend thema inzit, stoort me nog het meest. Er is ook geen echte verhaallijn te volgen natuurlijk. Het is op zich nog wel een goede manier om zijn schrijfstijl wat te leren kennen. Positief is dat de stukjes vrij kort zijn, zodat je er gemakkelijk één kan afronden en het weg kan leggen om de volgende keer met een nieuw van start te gaan. Nog eens zo'n bundel beschrijvingen lezen, zit er echter totaal niet in. Geen Winter van Karl-Ove voor mij dus. Schrijven kan hij natuurlijk wél!