Bejubeld en talentvol debuut met mooie vooruitzichten

Dit debuut van Lize Spit werd al bejubeld door veel recensenten, dus waren de verwachtingen hoog gespannen bij dit boek. De verkochte vertaalrechten hebben al een veelvoud bereikt, haar Engelse vertaalrechten om de angelsaksische wereld voor haar te winnen, zijn ook ‘in de sjakosj’ en de fantastische Belgische actrice Veerle Baetens zal haar regiedebuut maken met dit boek.

Deze benauwende en rauwe 'ontwikkelingsroman' gaat over Eva De Wolf die opgroeit in het Vlaamse dorpje Bovenmeer, dat je in zulke details leert kennen waardoor je zeker aan autobiografische elementen gaat denken. In haar eigen geboortejaar, 1988, worden slechts 2 andere kinderen geboren, die haar als het ware dwingen in de basisschool én tijdens de vakanties steeds met deze twee jongens op te trekken. Zelf groeit ze op in een gezin met alcoholische ouders en met een broer en een zusje dat niet de juiste aandacht krijgt voor een psychische aandoening.

Daarom vlucht ze weg naar haar vrienden met wie ze de drie musketiers vormt en waaronder ze één van de jongens is totdat ze allen beginnen te puberen . Dan zijn het de rondvliegende hormonen die hun vriendschap komen verstoren. Enkele schokkende gebeurtenissen en een moeilijke thuissituatie doen je begrijpen van waar de problematische zielenroerselen komen, die Eva in het heden bezig houden, en waarom ze uiteindelijk met een blok ijs in haar wagen terug op weg is van Brussel naar haar dorp van oorsprong.

Het verhaal houdt je zeker in de greep vanaf een bepaald punt in het boek. De eerste hoofdstukken zijn eerder inleidend van aard die de spanning nog maar traag opbouwen. Later vergroot de spanning wel door de steeds sneller op elkaar volgende tijdsintervallen en de gebeurtenissen. Het einde is best schokkend, maar toch niet geheel onverwacht als je al wat verder in het verhaal zit en enkele associaties kunt maken. Het boek is helder geschreven met de nodige subtiliteit en rake observaties die het zeer boeiend maken. Het taalgebruik is niet overal even zuiver maar wel zeer toepasselijk.

Een vraag die mij bezig houdt, is of dit beeld van een Vlaams boerendorp al dan niet weer te cliché is. Als stadsmus is het altijd wat moeilijker je dit voor te stellen. Je leest hier en daar al eens commentaren van landgenoten die zich wat te kort gedaan voelen door zo’n ‘onder-de-kerktoren’-blik. Anderzijds zal het toch ook redelijk herkenbaar zijn voor heel wat Vlamingen.

De hype die nu bestaat rond haar roman, kan je de schrijfster natuurlijk niet euvel duiden. En als haar jonge leeftijd al van belang is, is het wel omdat ze haar lezers nog lang zal kunnen verblijden met mooie dingen te creëren door haar klare kijk en scherpe pen.