Een erudiete barokke maar te gekunstelde, ontoegankelijke roman

De protagonist in dit verhaal is Chris Seutorius. De Nederlandse Seutorius kan zich als 30-jarige dankzij een gelukkig lot terugtrekken in een pastorij in een Ardens dorp om de levensloop van een Italiaanse renaissance-denker, de genaamde Pico della Mirandola (1463-1494), te bestuderen en te beschrijven in een monografie.

Hij houdt zich echter vooral bezig met het verbouwen van zijn pastorij en het reflecteren over zijn eigen jeugd, zijn ouders, en de enkele vrienden die hij toen had. Al van in zijn jeugd heeft hij een filosofische en een in zichzelf terugtrekkende aard waardoor hij er niet echt een vrolijke hans op wordt, maar wel optrekt met die klasgenoten die een zelfde soort interesse hebben in oud Griekse en Romeinse/Italiaanse cultuur en filosofie. Zijn vriend Panos is van Macedonische afkomst en Dimitri oogst bijval met de bewerking op de speelplaats van mythen van oude Griekse en Romeinse goden. Ook 2 meisjes die hem het dichtst bij komen, maken deel uit van dit groepje vrienden gedurende hun gezamenlijke middelbare schooltijd. Dimitri vormt voor Chris - met alle gevolgen vandien - een voorbeeld van hoe iemand zijn eigen leven naar zijn eigen wonderlijke wereldbeeld probeert vorm te geven.

Chris zoekt zelf in feite naar een uitgang uit de werkelijke wereld om een hoger doel te bereiken, en spreekt regelmatig over zijn daimon, een wezen dat in "de Griekse mythologie oorspronkelijk de aanduiding is voor een meestal goedwillend wezen dat ergens tussen goden en stervelingen in staat, een bovennatuurlijk wezen zoals een inferieure godheid." (Wikipedia) Net zoals deze term die al een zoektocht vereist, zijn er nog vele andere dergelijke referenties die heel wat lezers niet zo maar uit hun dagelijkse leven zullen kennen. Dat is de 'hoogmoed' uit de titel die Chris in zich heeft, die hem ertoe aanzet zich te onttrekken uit het aardse en een wereld in de tijd en ruimte daarrond te leren kennen.

Het thema van het boek is dus allesbehalve evident en ook de barokke taal met redelijk complexe zinnen werkt niet bepaald mee aan een goed begrip van het verhaal. Sommige lezers zullen hun hartje wel ophalen aan het semi-filosofische van het boek en de talrijke verwijzingen. Het kan echter ook te zwaar op de hand worden. De schrijver is een schoolvoorbeeld van een erudiete taalkunstenaar. Het verhaal wordt echter te gekunsteld en is m.i. niet toegankelijk genoeg om er je voldoende in te kunnen inleven. Hopelijk vindt dit boek toch zijn deel fans die van een dergelijk, in 6 jaar vorm gegeven, zorgvuldig ineengezet, boek weten te genieten.