Een overweldigende gevoelige poëziebundel

Lotte Dodion is al langer dichteres en performer waar ze verschillende prijzen mee won, maar dit is haar eerste gedichtenbundel.

Deze gedichten gaan over mensen die kapot gaan aan elkaar. Ze gaan in bredere zin over een vijandige wereld waarin mensen rechtop willen blijven, en kunnen vrij universeel begrepen worden. Met de ik's en de wij's in de gedichten kan iedereen sympathiseren, en zich in de plaats stellen van de lijdende persoon. Je kan meeleven met vluchtelingen uit een door oorlog verscheurd land en die hier toekomen zowel als met de gevoelens van een moeder die haar kind voor de eerste schooldag aan de poort afzet.

Dodion is bovendien zelf ook directeur van het Antwerpse Vredescentrum.

WELKOM THUIS

we komen uit de lucht gevallen
een land dropt zijn helden
met beide boots on the ground

wij zijn geen mannen meer
maar vlees aan stukken
de waarheid mankt
handen zoeken krukken
moeten levenslang missen
krijgen één minuut

mensen zijn als vlaggen
draaien waaien met de wind mee
verklaren met veel fanfare
dat we winnaars zijn
we staan er verloren bij

we zijn niet getraind om te vechten tegen vragen
steeds sterker slaan ze toe
wat als ik weer wapen word
hoe herover ik een hand
hoe lang nog blijf ik mijn eigen vijand?


1 SEPTEMBER

lange tanden bijten boterhammen stuk
we moeten flink zijn
proviand pakken
koeken knikkers snoepjes stickers
munitie om de dag door te komen

de mars naar school moet in tempo
verlegen voeten sneller in het vizier
van monden die goed gewapend zijn

hier ben je niets
tot het tegendeel bewezen is
dat zal je leren

aan de schoolpoort staan we samen
tot de bel gaat

ik zet een stap terug
salueer een laatste keer
ingerukt

mars

Haar tweede deel is een gedichtenreeks die gaat over een stukgelopen liefdesrelatie die ze laat aanvangen door een titelblad met een christelijk kruis, als zou ze haar eigen lijdensweg lopen. (Via Dolorosa) Dit kan misschien wat hoogdravend overkomen, maar de gedichten zijn toch opnieuw zeer menselijk en herkenbaar. De emoties kunnen soms hoog oplopen en zo heel wat los maken bij de lezer.

III

we zijn twee mensen in aparte ruimtes
die via een dunne draad
afstand proberen te verkleinen

we hangen aan een dun draadje

ik struikel over mijn woorden
jij zwijgt
laat mij vallen

ik haak in
en kruip recht


Vijf sterren voor deze overweldigende gevoelige poëziebundel van een jong aanstormend talent . Ontvangen dankzij de Geen Daden Maar Woorden Challenge.