De moderne vrouw ontleed

Renée van Marissing, een voor mij onbekende Nederlandse schrijfster, schreef de roman 'Parttime astronaut'. Het verhaal gaat over Karlijn, freelance journaliste in de kunst- en cultuurwereld. Karlijn schrijft voor haar werk een reeks over de Hemelbestormers, een aantal jonge beeldende kunstenaars die ze portretteert in een serie artikelen, waaronder Laura en Daan. Daarnaast is Karlijn getrouwd met Jasper en samen hebben ze Lucas, hun 5-jarige zoon.
In dit verhaal beschouwt Karlijn haar levenssituatie. Is ze gelukkig in haar relatie, als moeder, leeft ze nog haar eigen leven? Twijfels die toe slaan als je al een aantal jaar de routine hebt opgepikt, en er een kloof tussen jou en je partner ontstaat.

Karlijn lijkt het dromerige type van het koppel te zijn, en Jasper belichaamt dan weer de nuchtere, praktische kant van deze yin en yang. van Marissing beschrijft de twijfels van de moderne vrouw waar het over haar relatie, carrière en moederschap gaat. Je komt te weten welke misstap de man van Karlijn heeft begaan in de loop van het verhaal, wat haar vertrouwen heeft geschonden. Ze weet zelf een tijd niet of ze haar relatie nog wel een kans wil geven, en ontsnapt aan de werkelijkheid in haar dagdromen. Hoewel het een knap relationeel verhaal is dat niet aan de oppervlakte blijft steken, blijven de personages te veel op afstand voor mij door al de kronkels die je moet volgen als lezer. Het verhaal verspringt wat te veel tussen de echte en de fantasiewereld zodat je niet altijd meer weet wat waar is en wat niet.

Het paniekerige aan Karlijn is ook niet echt iets waardoor zij me voor zich inneemt eigenlijk . Enkele irriterende kantjes heeft ze wel, hoewel het toch ook wel herkenbaar is, bijvoorbeeld als ze Laura , de kunstenares, wilt interviewen en ervoor terugschrikt om haar interview uit handen te geven en de controle te verliezen, hoewel ze dit wel van de andere verlangt. Dit is duidelijk een teken van het gebrek aan zelfzekerheid die des mensen is, en zeer herkenbaar.
Ook de eeuwige twijfel over 'doe ik het goed' en zich proberen op te trekken aan het pleidooi om het leven vast te nemen en te springen, is zeer menselijk. De uitspraak van Kierkegaard dat het leven alleen achterwaarts begrepen kan worden, maar dat je het enkel voorwaarts kan leven, is dan ook een mooi motto voor dit boek.

De schrijfstijl en het taalregister maken het boek de moeite waard, de thematiek is herkenbaar, het verhaal en de personages beklijven echter niet lang genoeg om het geheel boven het maaiveld te laten uitsteken. Het blijft jammer genoeg allemaal wat te vaag om er mij volledig bij te betrekken.