Lezersrecensie
Liefdevolle bejubelingen en snijdende polemieken
28 mei 2016
Een boek met essays en columns van Tom Lanoye bespreken. Het is me nog niet overkomen omdat het een tijdje geleden is van in de tijd dat ik nog geen 'recensies' schreef, dat ze nog in boekvorm zijn uitgebracht. Het laatste boek van dit 'jeugdidool' is opnieuw een bundel van essays en polemieken van hoogstaande kwaliteit, met als titel Revue Lanoye, begrijpelijk, en de ondertitel Filippica (polemische replieken) met aan de binnenzijde van de cover meer uitleg bij dit lemma: filippica (de), meervoud filippica's: hevige tirade. Yep, dat weten we dan ook al weer, want ik ben geen germanist die veel moeilijke woorden kent.
Lanoye's vaste devies: Een schrijver zonder vijanden is geen schrijver. Dat maakt alvast nieuwsgierig...
Onderwerpen? Hij schrijft liefdevol over het afscheid van 2 vrienden, schrijver Gerrit Komrij en sportjournalist Jan Wouters met wie hij zijn liefde voor Zuid-Afrika deelde, kritisch en hilarisch over het afscheid van zwarte piet als rasechte Sint-Niklazenaar, het Vlaamse kunstbeleid, het verbod op boerkini's en de Brexit, en heeft het over de erfenis van Louis Paul Boon, Jef Geeraerts en de ook voor mij onbekende Georges Rodenbach van de Rodenbachfamilie uit middeleeuws Brugge.
De zaak Jonathan Jacob, een psychopathische jongeman die in Vlaanderen door buitenproportioneel politiegeweld de dood werd ingejaagd in 2010, krijgt de eer de rode draad te zijn van dit boek . Lanoye schreef hierover enige stukken die hij in briefvorm naar de betrokkene zelf richtte waarin tevens het falende rechtssysteem van ons Belgenlandje aan de kaak wordt gesteld. (Pas 6 jaar later volgt er een rechtszaak tegen de betrokken 'bottinekes' van het Antwerpse politiekorps.)
Niemand is opnieuw veilig voor de sneren die Lanoye links en zeker rechts uitdeelt. Als hij zijn collega-schrijvers en dichters bejubelt, gebeurt dit omzichtiger en liefdevoller dan in zijn polemieken waarin hij toont dat hij zijn scherpte nog lang niet verloren heeft. Zijn polemieken snijden en zijn goed beargumenteerd en gedocumenteerd. Wikipedia-bashers wezen gewaarschuwd: ook Lanoye schuwt de informatie van dit online medium niet en refereert er veelvuldig naar.
En met hoeveel sterren voorzie je een bundel als deze? Van het ene stuk smul je al meer dan van het andere. Dan maar afronden naar vier sterren, al is het for old times' sake.
Lanoye's vaste devies: Een schrijver zonder vijanden is geen schrijver. Dat maakt alvast nieuwsgierig...
Onderwerpen? Hij schrijft liefdevol over het afscheid van 2 vrienden, schrijver Gerrit Komrij en sportjournalist Jan Wouters met wie hij zijn liefde voor Zuid-Afrika deelde, kritisch en hilarisch over het afscheid van zwarte piet als rasechte Sint-Niklazenaar, het Vlaamse kunstbeleid, het verbod op boerkini's en de Brexit, en heeft het over de erfenis van Louis Paul Boon, Jef Geeraerts en de ook voor mij onbekende Georges Rodenbach van de Rodenbachfamilie uit middeleeuws Brugge.
De zaak Jonathan Jacob, een psychopathische jongeman die in Vlaanderen door buitenproportioneel politiegeweld de dood werd ingejaagd in 2010, krijgt de eer de rode draad te zijn van dit boek . Lanoye schreef hierover enige stukken die hij in briefvorm naar de betrokkene zelf richtte waarin tevens het falende rechtssysteem van ons Belgenlandje aan de kaak wordt gesteld. (Pas 6 jaar later volgt er een rechtszaak tegen de betrokken 'bottinekes' van het Antwerpse politiekorps.)
Niemand is opnieuw veilig voor de sneren die Lanoye links en zeker rechts uitdeelt. Als hij zijn collega-schrijvers en dichters bejubelt, gebeurt dit omzichtiger en liefdevoller dan in zijn polemieken waarin hij toont dat hij zijn scherpte nog lang niet verloren heeft. Zijn polemieken snijden en zijn goed beargumenteerd en gedocumenteerd. Wikipedia-bashers wezen gewaarschuwd: ook Lanoye schuwt de informatie van dit online medium niet en refereert er veelvuldig naar.
En met hoeveel sterren voorzie je een bundel als deze? Van het ene stuk smul je al meer dan van het andere. Dan maar afronden naar vier sterren, al is het for old times' sake.
1
Reageer op deze recensie