Een fantastisch boek met een verbluffende inhoud

Wilfried Wils schrijft dit verhaal neer voor zijn achterkleinzoon als hij al een achtenswaardige leeftijd heeft bereikt. Het gaat voornamelijk over zijn belevenissen tijdens Wereldoorlog II hoewel er nu en dan ook herinneringen binnen sluipen van andere momenten en tegenslagen uit zijn leven. Na zijn middelbaar onderwijs krijgt hij geen kans om verder te studeren wegens de schaarste bij hem thuis, en krijgt hij een plaats aangeboden als hulpagent bij de Antwerpse politie. Zijn droom is echter een gevierd dichter te worden. Bij die Antwerpse politie beleeft hij zowel de Duitse bezetting als de bevrijding achteraf. Tijdens die bezetting krijgen Wilfried en zijn collega's eerst de taak om haar burgers en synagogen te beschermen, maar nadien in opdracht te werken van de Duitse bezetter zoals het oppakken van joodse burgers als ze zogenaamd 'werkweigeraar' waren en bij de 'Feldkommandatur' uit te leveren.

Tijdens zijn studies kreeg hij hulp van 'Nijdig Baardje', die tijdens de bezetting een belangrijke vriend wordt van de Duitsers. Lode, waarmee hij bevriend raakt, komt echter in opstand en blijkt joden te helpen onderduiken en dus laveert hij tussen deze verschillende kampen en probeert hij te overleven. Hij leert tijdens die jaren ook de mooie Yvette kennen, de zus van Lode, die verliefd op hem wordt. Het zijn zo jaren vol van gebeurtenissen maar ook van emoties, vertrouwen en wantrouwen, dubbelzinnigheid, vriendschap die op de proef wordt gesteld, wisselende bondgenootschappen, hypocrisie, enz. De spiegeling met de huidige tijden zijn echter niet ver weg. Een citaat uit het boek zegt het als volgt:
"Ik sta aan de kant van Alain Delon en zeg dat zijn visie op flikken voor iedereen gold: het waren tijden vol ambiguïteit en misprijzen, en hierin verschillen ze niet van andere tijden. Oftewel: ze zijn nooit voorbijgegaan, ze spoken te midden ons."

Een belangrijk personage in het boek is de stad Antwerpen waarmee de verteller duidelijk ook een haat-liefdehouding kent, zoals zo vele Antwerpenaren. Hier worden ook verschillende paragrafen aan gewijd:
"In het diepste van deze stad schuilt een gebrek aan zelfliefde of uzelf graag zien, zoals ze het hier zeggen. Ze is gespleten, wordt wel eens verteld. Ze laat zich eerder verdelen in twee gezindheden die recht tegenover elkaar staan en elkaar niet kunnen rieken of zien. Maar dat is veel te simpel. Ze laat zich in de eerste plaats opdelen omdat ze het niet goed weet. Geef haar een nieuw bewind en ze houdt zich kalm, dan laat ze zich dresseren, gespleten of niet, morrend in stilte of juichend als bij een intrede van een nieuwe Messias. Maar wat haar echt verenigt is argwaan en de weerzin in de spiegel te kijken." [...]

Het boek is trouwens een Antwerps en lyrisch kunstwerk dat Louis Paul Boon-lezers zouden moeten herkennen. Tegelijkertijd is het een modern, bijna actiegericht verhaal dat toch wel bol staat van de belevenissen en het minder van beschrijvingen moet hebben. De lezer wordt meegenomen in een steeds voortrazende trein. Het boek klaagt luid en duidelijk de gemakzucht en de lafheid aan van diegenen die zelf boter op hun hoofd hebben, naar beneden schoppen en zich niet in de schoenen kunnen plaatsen van gewone mensen die louter proberen te overleven. Een les in nederigheid voor ons allen, die ook vandaag nog steeds relevant is. Het is een kennismaking als een klok met een schrijver en rebel die nooit een blad voor zijn mond neemt. Het is een fantastisch boek met een verbluffende inhoud en één van mijn favorieten van dit jaar!