Wervelend en eclectisch poëzietestament

Wie kent Comte de Lautréamont, ook wel gekend onder zijn echte naam Isidore Lucien Ducasse? Antwoord: Peter Holvoet-Hanssen (1960) die zijn Blauwboek – Gedichten voor de grote reuzin aanvangt met een uittreksel uit één van diens gedichten als motto waarin die Lautréamont de ‘oude oceaan’ bezingt. Het eerste gedicht uit zijn eigen poëziebundel: 'Nachtmatroos †' . En dit is niet toevallig. De ‘Stadspeter’ en stadsdichter van Antwerpen van 2010 tot en met begin 2012, heeft iets met de zee, water, Oostende waar hij tot rust komt, en is een echte zeeman hoewel hij in Antwerpen geboren en getogen is. In 2012 bracht hij zijn tweeluik-bundel Antwerpen/Oostende. Stads- en zeegedichten uit. Hij won voordien al de Debuutprijs zowel als de Cultuurprijs van de Vlaamse Gemeenschap en de Arkprijs van het Vrije woord. In 2016 verscheen het eerste deel van dit poëtisch drieluik Gedichten voor de kleine reus. Deze twee laatste titels refereren naar de reuzegrote mechanische marionetten van de straattheatergroep Royal de Luxe die een aantal jaar geleden tijdens de Zomer van Antwerpen hun opwachting maakten en vele Antwerpenaren en toeristen tot verrukking brachten. 

Deze gedichtenbundel bevat ‘muziekdoosgedichten’ die samen een reis vormen naar het eindeloze blauw, en brengen je eveneens tot verrukking. De dichter zelf noemt het tevens zijn poëzietestament. De toon is inderdaad donker, toch leer je het volledige universum van Holvoet-Hanssen kennen. Hij heeft het over zijn persoonlijke mythes en sprookjesfiguren, schrijft liedjes en rijmt er bij tijden op los waar hij toch mee wegkomt, en verwijst naar talrijke voorbeelden van hem.  Holvoet-Hanssen borduurt verder op zijn eigen werk zoals hij al lang doet en laat Paul ‘Zot Polleke’ Van Ostaijen in zijn verzen en zijn bladspiegel resoneren: 

“ik zag de pret van de raaf naar beneden rollend in de sneeuw / een pistolet op de grond schoof over de vloer naar de piano” (‘Testament’)

Ben je niet volledig ingevoerd in al zijn vroegere werk, zal je nog altijd kunnen genieten van de tovenaar/troubadour maar verlies je wel enkele lagen en metaforen uit de bundel. Laat dit de lezer er vooral toe aanzetten om zijn vroegere werk achteraf ook vast te nemen. De cadans en de rijm in sommige gedichten en liedjes lijken soms wat kinderlijk, maar zijn eigenlijk altijd origineel, gewoon meeslepend en het geeft je minstens zin om bv. ‘Het Reuzenlied’ mee te neuriën.

Het gevoelige gedicht ‘Rozenbloedje’ valt nogal uit de toon in de bundel en staat er tegelijkertijd toch ook juist: 

“Roos, wees gegroet
ontluik in tegenspoed
geen boom – die nog tuurt
wolkendoorn verstikt de buurt
 roos roosje bloed
alles komt toch goed”

Maar komt alles nog wel goed? De buitenwereld dreigt, en het gedicht eindigt als volgt: 

“komt het ooit weer goed
weet het niet, mijn bloed
vraag het aan de doorn
die de roos behoedt”

Naast dit soort gevoeligheid geeft de dichter ook de gruwelen van de laatste jaren weer, zoals de aanslag in Manchester op het concert van Ariana Grande in het gedicht ‘Onder het bloed’ en oorlogsverschrikkingen en zijn bezwering ervan in het indrukwekkende ‘Jalalabad blues’,  gepuurd uit zijn eigen vroegere gedicht ‘De reis naar Inframundo’.

Via ‘Vijftien staties naar het grote blauw’ kom je bij het eindpunt van de bundel, namelijk ‘Het wassalon’. Dat eindpunt doet als een spannende cliffhanger uitkijken naar het slot van deze poëtische triptiek. Peter Holvoet-Hanssen lijkt helemaal nog niet uitverteld te zijn en hoeft ons met dat laatste deel echt niet te lang in spanning te houden.