Stijlvol 'gemiddeld' verhaal over volwassenwording

Dit boek en de daarbij horende hype dateren van 2016. Soms is het niet slecht om te wachten om zo’n boek later te lezen. Emma Cline neemt ons hierin mee naar de hippe jaren ’70 van de twintigste eeuw in Californië en evoceert de tijd van de Manson Family, de Beach boys, de Beatles, enz.

De volwassen Evie Boyd kijkt in het heden terug naar die tijd, toen ze een 14-jarige onbeholpen, onmachtige en onzekere tiener was die haar weg probeerde te vinden in een wereld waarin haar ouders gescheiden zijn en ze amper vrienden heeft, en dan nog eens op internaat wordt gestuurd. Alleen gelaten door haar enige vriendin van vroeger, Connie, loopt ze op straat 3 meisjes tegen het lijf naar wie ze opkijkt vanwege hun volmaakte onverschilligheid voor de maatschappij, en valt ze direct op de donkere Suzanne, voor wie ze direct een hevige verliefdheid of zelfs idolatrie ontwikkelt.

Deze drie meisjes wonen in een soort commune op een verlaten ranch in de buurt, en zijn in de ban geraakt van Russell, hun ‘sekte’-leider, die probeert een muzikale carrière op poten te zetten. In de commune wonen vele meisjes samen, en zijn ook de kinderen die vanwege de seksuele relaties van de meisjes met Russell geboren zijn, ongeveer ‘gemeenschappelijk goed’. Het brengt een samenhorigheids- en solidariteitsgevoel te weeg; de meisjes gaan samen op rooftocht om voedsel en andere basisspullen te pakken te krijgen om het samen hokken leefbaar te houden. De ‘gewone maatschappij’ wordt volledig de rug toegekeerd omdat ze zich er niet welkom voelen. Evie komt aanvankelijk mee met Suzanne, maar kan toch nog naar haar moeder terug als ze het nodig vindt.

Een bevriende muzikant, Mitch, komt soms bij de kampeerders op de ranch op bezoek om samen met Russel gitaar te spelen, en heeft hem beloofd een opname in een studio voor hem te kunnen regelen. Als Mitch Russell niet kan helpen met door te breken, wil Russell met zijn meisjes zich op hem wreken. Evie houdt net genoeg afstand van Suzanne en de andere leden van de sekte om niet volledig meegezogen te worden in hun verdere lot. In een soort epiloog wordt het lot van de diverse personages namelijk verder uit de doeken gedaan.

Het verhaal heeft veel weg van de Charles Manson – zaak, die de leider was van een vergelijkbare sekte waarvan de leden zich wreekten door het huis van de Amerikaanse actrice Sharon Tate binnen te vallen en daar verschillende moorden te plegen. Er zijn zeker een hoop verschillen te duiden tussen het boek dat Cline schreef en deze zaak, waardoor je ook zonder op de hoogte te zijn van de Manson – zaak (zoals ik het was) kan mee beleven hoe de zoektocht van een onschuldige tiener uit de hand kan lopen als er zich in de buurt een groepsvorming bevindt gebaseerd op een niet-kritische, individu-opslokkende personenverering, en als je geen andere basis hebt om op terug te vallen. Daarom ook ga je je niet direct verdiepen in een boek door het te gaan vergelijken met een feitenrelaas dat je niet kent natuurlijk.

Door de link te leggen echter wordt er natuurlijk een bepaalde spanning opgebouwd naar een aantal misdaden waarvan je verwacht dat die gaan gebeuren, en heb je een begin van een psychologische thriller. Deze roman is echter geen thriller geworden, omdat de focus ligt op het opgroeien van onzekere, losbandige tieners die toevallig het ‘geluk’ hebben in de buurt van een sekte te wonen. Een grote herkenbaarheid veroorzaakt zulke setting toch ook niet echt.

In het begin van het verhaal verblijft Evie in een verlaten huis van een vriend van haar. Ze wordt verrast door het bezoek van diens zoon, Julian en zijn liefje; de eerste is vandaar uit bezig met wat drugs te verhandelen, en zo krijgt Evie even tijd om met Sasha nader kennis te maken. Omdat Julian zich herinnerde dat Evie had opgetrokken met de leden van de sekte die in zijn jeugd zo’n opzienbarend nieuws veroorzaakt hadden, vragen hij en zijn vriendin naar verdere details over hoe zij dit beleefd heeft. Dit veroorzaakt dan de flashbacks bij Evie naar haar verleden. De gebeurtenissen uit haar jeugd maken deel uit van één en hetzelfde lange verhaal, in een iet of wat chronologische vorm verteld. Het hedendaagse verhaal van Evie heeft echter niet veel om het lijf en krijgt bovendien ook geen echt einde. Welke conclusie Evie uiteindelijk uit haar verleden trekt, blijft eerder vaag voor de lezer, en houdt dus een open einde in.

Al bij al vond ik dit een vrij gemiddelde roman over volwassenwording die bij mij geen grote gevoelens veroorzaakte. Het verhaal over de sekte bleef voor mij daarvoor te veel op afstand. Niet dat Cline niet kan schrijven: haar taal is mooi, helder en heeft stijl. De appreciatie van een boek hangt natuurlijk ook altijd samen met het moment waarop en de snelheid waarmee je het leest. Dit boek stond misschien wat te geprangd ingepland om goed te lezen, hoewel ik betwijfel of ik anders meer meegesleept zou zijn geweest.