Te weinig schwung en "body" in dit verhaal

Met haar laatste nieuwe thriller slaat Yrsa Sigurðardóttir nieuwe wegen in. Haar advocate Thóra Gudmundsdóttir heeft (even?) afgedaan, en ze geeft het stokje door aan twee nieuwe ‘onderzoekers’, politieman Huldar en (kinder)psychologe Freija die elkaar op verschillende manieren hebben leren kennen in het boek.

In Reykjavik blijft een jonge moeder met drie jonge kinderen alleen thuis terwijl haar man naar een conferentie in het buitenland gaat, en wordt ze plots op een gruwelijke manier vermoord. Haar zevenjarige dochtertje Margréth had zich onder haar bed verstopt en is de enige getuige.

Vanwege het getraumatiseerde meisje worden het kinderziekenhuis en Freija ingeschakeld. Huldar krijgt de zaak als ‘groentje’ bij de politie in handen, door interne strubbelingen op zijn dienst waardoor meer ervaren collega’s niet meer geschikt waren. Huldar blijkt een zeer twijfelachtig en onzeker persoon te zijn, toch in dit eerste boek van deze nieuwe serie. Bijna elke beslissing die hij neemt of moet nemen, en zelfs gesprekken met directe collega’s die voor hem werken, worden voorafgegaan door een interne monoloog en heel wat twijfels. Freija zal vanwege verwikkelingen tijdens de zaak een nog grotere verantwoordelijkheid voor Margréth moeten gaan dragen, waar ze zelf ook niet erg gelukkig mee is. Haar relatie tot het meisje lijkt dan weer niet erg naar de realiteit getekend te zijn.

Als er later nog een oudere vrouw wordt vermoord volgens dezelfde modus operandi als bij de eerste moord, wordt de zaak nog erger en het onderzoek nog opgeschroefd. Maar de politie blijft in het duister tasten over de motieven en de mogelijke dader. Ondertussen is er een jonge radioamateur die gecodeerde berichten ontvangt over beide vermoorde vrouwen maar niet van het politieonderzoek op de hoogte is uiteraard. En hij blijkt zelf ook nog een radertje in het geheel te zijn…

De schrijfster spendeert veel tijd aan het uitzetten en het voorstellen van haar nieuwe karakters, ook al schreef ze al enkele stand-alones waardoor ze dit eigenlijk wat krachtiger zou moeten kunnen. Ook de privé-besognes van de karakters als achtergrond zijn hoewel me dit meestal niet stoort, deze keer niet geleidelijk verspreid over het boek en nemen op de verkeerde plaatsen te veel leestijd in beslag. Het verhaal komt echt opvallend traag op gang, niet enkel te wijten als kenmerk van de IJslandse thriller en hier en daar wordt het zelfs langdradig.

De proloog zet de lezer wat op het verkeerde been die op zich wel origineel is gevonden. Natuurlijk is de thriller vlot te lezen en te begrijpen vanwege de heldere, alledaagse taal. Jammer genoeg zijn er ook enkele (ver)taalfoutjes in het boek te vinden. De nipte deadlines van mogelijke bestsellers hebben hier waarschijnlijk mee te maken; dit soort menselijke fouten zijn zeker niet aan één persoon te wijten.

Pas in het laatste deel komen de echt spannende momenten er aan die niet over heel het verhaal verspreid zijn, wat een beetje meer schwung aan het boek had kunnen geven (cf. Arne Dahl, Anders Roslund, Jan Guillou). De spanningsboog is vrij saai gehouden, zonder een aantal ups en downs. Er is zelfs geen IJslands 'binnenland'/landschap of een stukje geschiedenis dat een prikkelende rol speelt zoals bij historicus Arnaldur Indriðason in dit op Reykjavik gericht boek. Het slot maakt enigszins terug wat goed, waar in het verhaal de schrijfster wat steken heeft laten vallen. Al bij al is dit een redelijk matige thriller maar Yrsa Sigurðardóttir zou voldoende in haar mars moeten hebben om het tweede deel met deze nieuwe hoofdrolspelers interessanter te maken. Hopelijk doet Vortex, dat al op stapel staat, mijn twijfels daarover te niet!