Midscheeps geraakt door dit boek

Het boek is het verhaal van de kleine Gabriel, eigenlijk Gaby genoemd, zijn Franse vader en Rwandese moeder, en zijn kleine zus Ana, die in Burundi wonen. Eerst is alles nog peis en vree in het kleinste Grote Meren-land (naast Rwanda en reus Congo), maar dan wordt het eveneens een oorlogstoneel tussen Hutu’s en Tutsi’s en waar lange tijd de zweren die de oorlog aanbracht tussen de bevolking, nog zullen blijven open liggen.

Gaby beleeft er enkele gelukkige jaren. Zijn ouders hebben een mooi huis met enkele bedienden en hij beleeft er met zijn vriendjes van andere gemengde huwelijken en/of andere expats in een soort gated community heel wat avonturen en haalt er samen jongensstreken mee uit. Een eerste krak in dat geluk is de relatie tussen zijn ouders die stukloopt. Dan wordt hij al minder naïef als opgroeiende jongen.

Maar de sfeer wordt steeds grimmiger, ook in hun eigen omgeving. Zo komen er tussen het personeel van het gezin onderling snel meningsverschillen opzetten. Gaby begint te beseffen dat hij een halfbloed is, en wil geen kant kiezen, ook als zijn vriendjes dat wel gaan doen. Hij haat vooral de oorlog en de wapens die meer en meer rondom hen opduiken, en wil dit buiten sluiten. Hij sluit vriendschap met een Griekse buurvrouw en vindt daar de oplossing om zich af te sluiten van de steeds grimmiger wordende wereld: boeken.

Er wordt af en toe naar Rwanda gereisd, en op een dag heeft hun moeder, die niet meer bij hen woont, de genadeslag gekregen door ontstellend nieuws te hebben ontvangen en er zelf achterna te zijn gegaan. Ze is zichzelf niet meer, en Ana, haar dochtertje, wordt er zelfs even door bedreigd. Een prachtige brief van Gaby naar zijn neefje Christian die van zijn leeftijd is en hen niet meer zal kunnen bezoeken, raakte mij midscheeps. Ook in Burundi escaleert de oorlog met alle gevolgen van dien.

Gaby kijkt op volwassen leeftijd terug naar deze jaren, dus weet je dat hij deze oorlog heeft kunnen ontvluchten. Toch zal hem eeuwig bijblijven wat hij allemaal heeft meegemaakt en doet een telefoontje hem terug naar Burundi reizen, om enkele antwoorden te kunnen terugvinden op vragen die hem blijven achtervolgen.

Treffend linkt de auteur dit in de proloog aan de vluchtelingencrisis die Gabriel becommentarieert op een Franse tv: “In de ogen van de publieke opinie zijn ze de hel ontvlucht om het eldorado te vinden. Kletspraatjes! Die niets zeggen over wat ze in zich dragen van hun land. Poëzie is niet informatief. Toch is poëzie het enige wat een menselijk wezen onthoudt van zijn tijd op aarde. Ik wend mijn blik af van de beelden die de werkelijkheid tonen, maar niet de waarheid. Misschien zullen deze kinderen die ooit opschrijven.”

De auteur slaagt er op prachtige wijze in de gedachten van de kleine Gaby neer te schrijven op zo’n mooie manier en tegelijkertijd ons in zijn verhaal vol angst en gruwel mee te slepen, ook door er humor en lichtheid in te brengen. Hij is een poëtisch en vertellend talent om in de gaten te houden!