Lezersrecensie
Te licht bevonden romance
19 april 2018
Saint-Amour 2018 in Antwerpen was mijn eerste echte kennismaking met het werk van Ilja Leonard Pfeijffer, een korte signeersessie op de boekenbeurs van 2017 niet te na gesproken. Hij las daar de eerste bladzijde voor uit dit laatste werk van hem. Die eerste bladzijde en zijn optreden maakten best veel indruk. Ze getuigden van mooie zinnen en van een buiten zinnen verliefde man.
Die verliefde man is een professor in de Latijnse taal en de oude Romeinen oftewel de Latinistiek, in een verzonnen Italiaans aandoende stad. Hij was daar een man van aanzienlijke renommée die lesgeeft en een aantal wetenschappelijke publicaties op zijn naam heeft staan. Tertulianus is één van de oude kerkvaders die hij veelvuldig citeert in de oude taal. Al van in het begin weet je ongeveer hoe de vork aan de steel zit: hij brengt namelijk verslag uit vanuit een cel in Buenos Aires, over hoe hij zijn grote liefde tegenkwam, Sarah, en hij het slachtoffer werd van die liefde via het fenomeen catfishing. Maar één ding is duidelijk voor hem: Sarah trof geen schuld. Zijn geloof in de liefde blijft onaangetast.
De overduidelijke naïviteit van ‘proffie’ is wat te grotesk om geloofwaardig te zijn. Het wat verheven taalgebruik kan dan misschien nog van toepassing zijn op een oudere professor uit zulke taalkundige richting, het meeste wat over zijn academische bezigheden verteld wordt, doet deze lezer te parodiërend aan. Of is het zelfs een pastiche? Je kan niet anders dan Pfeijffer er van te verdenken dat hij de mantel aanveegt met deze wereld in dit verhaal.
De clash tussen de taal van de onderzoeker en de regelmatig vulgaire taal waarin ‘Sarah’ haar mails schrijft, doet soms wel grappig aan. Voor proffie is dit allemaal geen probleem, hij vergeeft het haar allemaal. Hij vergeet door haar de belangrijkste dingen te organiseren voor een internationaal wetenschappelijk congres met grote allure, en komt er aan zonder een speech te hebben voorbereid en volledig in vakantiekledij. Je kan niet anders dan hier het relativeringsvermogen van Pfeijffer in herkennen. Dit laatste is ook echt een keerpunt in zijn leven. Daarna onderneemt hij voor Sarah de reis van zijn leven. Waarom toch? Liefde maakt overduidelijk blind en vergeetachtig. Op andere punten geeft hij Sarah zelfs soms les, als hij het nodig acht. Terwijl hij anderzijds zo weinig van de buitenwereld weet…
Deze Peachez, een romance, voldeed niet aan mijn hoge verwachtingen en eerste indruk. De zinnen en het taalgebruik zijn absoluut poëtisch en bij wijlen zelfs romantisch, net zoals het geloof in de liefde van het hoofdpersonage die zeer romantisch aandoet én absoluut is. Alleen al die liefde te hebben mogen meegemaakt, is voldoende voor hem om het lot in zijn toekomstige verblijf te kunnen verdragen. En hij beziet de liefde als een godsdienst: zolang de begunstigde er maar in gelooft, bestaat de liefde voor hem. Die prof blijft al bij al een vreemde snuiter en het verhaal blijft wat te bizar. Pfeijffer won in het verleden al de Libris Literatuurprijs voor La Superba. Misschien is dit een ‘superb’ boek dat mij zal toelaten steviger werk van hem te leren kennen. Deze romance mag er zijn, maar is hopelijk een licht opwarmertje in vergelijking hiermee.
Die verliefde man is een professor in de Latijnse taal en de oude Romeinen oftewel de Latinistiek, in een verzonnen Italiaans aandoende stad. Hij was daar een man van aanzienlijke renommée die lesgeeft en een aantal wetenschappelijke publicaties op zijn naam heeft staan. Tertulianus is één van de oude kerkvaders die hij veelvuldig citeert in de oude taal. Al van in het begin weet je ongeveer hoe de vork aan de steel zit: hij brengt namelijk verslag uit vanuit een cel in Buenos Aires, over hoe hij zijn grote liefde tegenkwam, Sarah, en hij het slachtoffer werd van die liefde via het fenomeen catfishing. Maar één ding is duidelijk voor hem: Sarah trof geen schuld. Zijn geloof in de liefde blijft onaangetast.
De overduidelijke naïviteit van ‘proffie’ is wat te grotesk om geloofwaardig te zijn. Het wat verheven taalgebruik kan dan misschien nog van toepassing zijn op een oudere professor uit zulke taalkundige richting, het meeste wat over zijn academische bezigheden verteld wordt, doet deze lezer te parodiërend aan. Of is het zelfs een pastiche? Je kan niet anders dan Pfeijffer er van te verdenken dat hij de mantel aanveegt met deze wereld in dit verhaal.
De clash tussen de taal van de onderzoeker en de regelmatig vulgaire taal waarin ‘Sarah’ haar mails schrijft, doet soms wel grappig aan. Voor proffie is dit allemaal geen probleem, hij vergeeft het haar allemaal. Hij vergeet door haar de belangrijkste dingen te organiseren voor een internationaal wetenschappelijk congres met grote allure, en komt er aan zonder een speech te hebben voorbereid en volledig in vakantiekledij. Je kan niet anders dan hier het relativeringsvermogen van Pfeijffer in herkennen. Dit laatste is ook echt een keerpunt in zijn leven. Daarna onderneemt hij voor Sarah de reis van zijn leven. Waarom toch? Liefde maakt overduidelijk blind en vergeetachtig. Op andere punten geeft hij Sarah zelfs soms les, als hij het nodig acht. Terwijl hij anderzijds zo weinig van de buitenwereld weet…
Deze Peachez, een romance, voldeed niet aan mijn hoge verwachtingen en eerste indruk. De zinnen en het taalgebruik zijn absoluut poëtisch en bij wijlen zelfs romantisch, net zoals het geloof in de liefde van het hoofdpersonage die zeer romantisch aandoet én absoluut is. Alleen al die liefde te hebben mogen meegemaakt, is voldoende voor hem om het lot in zijn toekomstige verblijf te kunnen verdragen. En hij beziet de liefde als een godsdienst: zolang de begunstigde er maar in gelooft, bestaat de liefde voor hem. Die prof blijft al bij al een vreemde snuiter en het verhaal blijft wat te bizar. Pfeijffer won in het verleden al de Libris Literatuurprijs voor La Superba. Misschien is dit een ‘superb’ boek dat mij zal toelaten steviger werk van hem te leren kennen. Deze romance mag er zijn, maar is hopelijk een licht opwarmertje in vergelijking hiermee.
1
Reageer op deze recensie