Wees niet bang voor de dood! Kristian leert je hoe en waarom

Met zijn 27 jaar is Kristian Gidlund, onderzoeksjournalist en muzikant, in de fleur van zijn leven. Hij schrijft ook maar krijgt het jammer genoeg niet gepubliceerd. Maar geen nood, er zijn nog zoveel andere dingen te doen op deze wereld. Touren met zijn band, plannen maken om Afrika te bezoeken, verslag uitbrengen over zijn verblijf in oorlogsgebied...

Al zo lang hij het zich kan herinneren is Kristian een echte workaholic. De laatste twee jaar voelt hij zich echter als een paar versleten schoenen dat lang geleden al zijn taak volbracht, maar hij weigert eraan toe te geven en beult zichzelf verder af, geeft de slaap een kopstoot en zijn vermoeidheid een knietje. Kristian neemt alles aan wat op zijn pad komt. Hij denkt dat het hem zal lukken als hij zijn lichaam – dat zijn enige begrenzing is – gewoon negeert. Na een compromisloze eis van zijn moeder is hij dan toch naar de dokter gegaan. En maar goed ook, zijn bloedwaarden waren beneden alle peil, ondanks zijn jonge lichaam. Om hem er weer bovenop te helpen krijgt Kristian een aantal bloedtransfusies, medicijnen en verplichte rust in het ziekenhuis. Enkele dagen later heeft hij last van een bloeding in de maag, waarschijnlijk een maagzweer met alles erop en eraan. Na het onderzoek komt de dokter nog even langs op de ziekenzaal, of hij even tijd heeft om mee te gaan naar het kantoor. “Tuurlijk”, zegt Kristian, ervan overtuigd dat hij binnenkort naar huis wordt gestuurd met wat pillen en een vermaning om het wat rustiger aan te doen. De arts spreekt rustig, beheerst, doelgericht, hij is warm en probeert het nieuws met gevoel en zorg te brengen. Ze hebben iets in Kristians maag gevonden, iets wat niet goed is, iets kwaadaardigs, een tumor.

Kristian beseft het nog niet goed maar hier ergens stort zijn wereld in, zijn toekomst, zijn reis naar Afrika, zijn kinderen die hij wil grootbrengen, zijn ouders die hij oud wil zien worden, de boeken die hij nog wil schrijven, de muziek die hij nog wil maken, de zeeman in zijn borst die hij nog wil uitlaten, alles zien, beleven, leven…

Nadat hij het slechte nieuws heeft gehoord, begint Kristian met een beklijvende weblog. Eerst voor zichzelf maar al gauw heeft hij heel wat volgers, in twee jaar tijd worden het er meer dan 7 miljoen.
Dit lichaam van mij is gebaseerd op Gidlunds weblog en helpt ons samen met hem moedig en waardig te leven, herinneringen te koesteren, liefde te geven, door een hel te gaan en terug te vechten om te overleven, maar evengoed van het leven afscheid te nemen als blijkt dat de strijd vergeefs is.

Deze moderne ‘ars moriendi’, kunst van het sterven, moet je niet alleen in huis halen, maar moet je ook gewoon lezen. Elke dag een beetje, vroeg of laat heb je het nodig. Wees niet bevreesd, Kristian houdt je overeind: hoe diep je ook met hem gaat, hij brengt je telkens weer terug thuis. Een bijzonder boek van een bijzonder mooie en getalenteerde man.