Rauwe kost

iBoy is een golden oldie uit 2010 die volgend voorjaar op het witte doek in première gaat. Hierdoor kan dit rauwe boek van Kevin Brooks rekenen op hernieuwde interesse. Brooks vindt het allemaal prima en laat het met gepaste trots over zich heenkomen. Na een studie psychologie, filosofie en Cultural Studies in Birmingham en Londen had Brooks verschillende banen maar fulltime schrijver ligt hem veruit het best. Doorgaans schrijft hij voor young adults, al werkt hij momenteel aan een kinderserie (10+) over een jongen die met zijn opa een detectivebureau runt. Niet dat het Brooks veel uitmaakt voor welke leeftijdscategorie hij schrijft: ‘Jong of oud is in principe hetzelfde,’ liet hij Hebban weten,  ‘alleen pas ik de stijl aan en ga ik voor kinderboeken meer terug naar de basis. De inhoud zelf, die laat ik rauw en hard.’ En die insteek maakt zijn boeken uniek: hij spreekt zijn lezer op een volwassen manier aan en dat is voor menigeen een verademing, al stuit hij regelmatig op weerstand in uitgeversland, bij ouders en critici.  

Letterlijk vertelt hij Hebban op de vraag of zijn harde schrijfstijl hem veel kritiek oplevert: ‘Helemaal waar! Het zijn altijd volwassenen die zich zorgen maken om (en me bekritiseren) om de rauwheid van mijn boeken (…). Ik heb altijd geweten dat jonge mensen totaal geen moeite hebben met de donkere kant van het leven en het is bemoederend en neerbuigend om te denken dat jonge lezers ‘beschermd’ moeten worden voor de realitieit van het leven.’ Brooks is dan ook niet van plan van koers te wijzigen.  

Nu de filmopnames afgelopen zijn en de spannende fase van editing en special effects is aangebroken, wacht de auteur samen met zijn fans in Engeland met spanning op de release van de film. Wat kan de lezer – en straks de kijker – van het verhaal verwachten?  

iBoy gaat over de 16-jarige Tom. Het verhaal begint als Tom op de verkeerde plaats is op het verkeerde moment. Als hij onder zijn eigen flat staat, wordt er van dertighoog een iPhone naar beneden gegooid die hem op zijn hoofd treft. De telefoon slaat letterlijk in als een bom en kan operatief slechts gedeeltelijk worden verwijderd. Tom ligt aanvankelijk in coma en weet niet welk drama er zich op de dertigste verdieping van zijn flat heeft afgespeeld. Daar komt hij achter als hij wakker wordt: de telefoondeeltjes in zijn hoofd voorzien hem van de nodige informatie. Tom ontdekt dat de jongen die de iPhone gooide, betrokken was bij de gang-rape van zijn beste vriendin. Al snel leert hij dat de telefoon in zijn hoofd werkt als een echte mobiel: hij kan teksten versturen en het Web afstruinen. Ook ziet hij de weerzinwekkende film van de groepsverkrachting in zijn hoofd en zint op wraak. Dat doet hij niet alleen: zijn alter ego wordt als een ware Superman zijn partner in crimebestrijding. iBoy helpt hem in dit bloedstollende avontuur waar Tom zijn best moet doen om zijn morele waarden intact te houden.  

Brooks heeft een prettig eenvoudige manier van schrijven die de vaart in het verhaal houdt. Toch is zijn bovengemiddeld levensechte schrijfstijl niet wat het kaf van het koren scheidt. Alles draait om de rauwheid van zijn verhaal. Hou je daarvan; dan ben je een fan voor het leven.  

Normaliter gaan fictie schrijvers veel van het daadwerkelijke leed uit de weg. Zo niet Brooks. Hij duikt onder in een wereld van drugs, verkrachting en prostitutie en maakt je deelgenoot van de gedachtes van een hoofdpersoon die niet anders is gewend. Hierdoor wordt het echt en gaat het leven. Hoe surrealistisch iBoy ook is, het is een glasheldere spiegel van het echte leven.