Snel wisselende perspectieven

Het vergeten meisje is het zestiende deel in de serie waarin commissaris Liese Meerhout de hoofdpersoon is. Deze keer heeft de auteur het boek samen met zijn vrouw Annick geschreven. Bijzonder is de cover met een foto van hun oudste dochter Ella.  

De jonge Truiense wijkagente Camilla Bonardo gaat bij een bungalow kijken en treft er een gezin aan dat op gruwelijke wijze is vermoord. Ze strompelt naar buiten, stort in en raakt buiten westen. Als ze niet terugkeert op haar werk, gaan haar collega’s op onderzoek. Ze vinden haar liggend tegen de gevel van het huis waar de moord is gepleegd. Camilla beseft dat er in haar jeugd iets vreselijks moet zijn gebeurd. Een therapeut probeert te achterhalen wat de oorzaak was van het ineenstorten van Camilla, maar slaagt daarin vooralsnog niet. Camilla, die Liese Meerhout kent en goed met haar kan opschieten, vraagt Liese haar bij te staan, wanneer ze onder hypnose gebracht wordt om na te gaan wat er in haar jeugd is voorgevallen. Liese is heel nieuwsgierig van aard en gaat in het verleden van Camilla graven met als gevolg dat Camilla in gevaar komt.  

De traumatherapeut Erik de Soir heeft Toni Coppers geholpen bij het beschrijven van de scènes waarin Camilla door haar therapeut onder hypnose gebracht wordt. Hij vertelde Coppers dat we ons tot ons vijfde levensjaar niks herinneren. Alles wat men zich herinnert van het derde of vierde levensjaar is eigenlijk fictie. Het zijn dingen die anderen hebben verteld en die men omzet in zijn eigen herinneringen. In Het vergeten meisje verwerkte de auteur dit.  

‘Herinneringen kunnen hoogst onbetrouwbaar zijn, Liese. Zeker herinneringen aan dingen die op jonge leeftijd gebeurd zijn. We fabriceren voortdurend aangepaste verhalen in ons hoofd, afhankelijk van onze voorkeuren of van wie ons iets verteld heeft.’  

Het bijzondere aan het boek is dat dit het eerste verhaal van de auteur is dat geheel in de provincie Limburg speelt en wel in de bloesemstreek tussen Sint Truiden en Borgloon waar Coppers opgroeide. Daarbij legt hij een link naar de Truiense geschiedenis, waaronder de stadslegende waarin wordt beweerd dat er in vorige eeuwen kinderen opgesloten zaten in de abdij van Sint Truiden. In het verhaal worden daar opgravingen gedaan. In werkelijkheid begon men eind oktober 2018 met opgravingen. Daarbij werden vier onverstoorde grafkuilen en drie deels verstoorde gevonden. Volgens de legende werden in het Ursulinenklooster kinderen verwekt en via onderaardse gangen naar de abdij gesmokkeld. Daar bleven ze binnen de muren van de abdij uit het zicht, hetgeen het waarschijnlijk maakt dat er kinderen begraven zijn.  

Liese Meerhout is een empathische vrouw, vol vuur en geestdrift; ze is begaan met andere mensen. Haar rechterhand Michel Masson is een melancholische intellectueel. Ze hebben een vriendschapsband die zich in de loop van de serie heeft ontwikkeld. Enigszins wonderlijk is dat in het verhaal een gezin in een bungalow vermoord wordt gevonden en dat Liese Meerhout en haar team geen aandacht aan deze zaak besteed, maar geheel opgaat in het vinden van de waarheid rond het ineenstorten van Camilla. Een kwestie van prioriteiten stellen.  

Door de snel elkaar afwisselende perspectieven wordt het verhaal levendig gehouden en de spanning opgebouwd. Coppers doet dit op kundige wijze en toont ermee tot de top van de Nederlandstalige crime te horen.