Een innemend hoofdpersonage

Andrea Camilleri is een Siciliaanse schrijver, die inmiddels 93 jaar is. Na zijn middelbare schooltijd ging hij verhalen schrijven en werkte hij als regisseur, eerst bij het theater en later bij de televisie. Zijn debuut als fictieschrijver in 1978 met Il corso delle cose werd een mislukking. In 1994 schreef hij zijn eerste boek met commissaris Salvo Montalbano als hoofdpersoon. De serie over deze commissaris werd een groot succes. Net van bescherming is het 37ste deel in deze serie. De schrijver is blind geworden en heeft dit boek gedicteerd.  

In Vigàta strijkt een Zweeds-Italiaanse filmploeg neer. De filmproducenten vragen de inwoners om oude foto's en films naar hen te sturen. Ingenieur Sabatello vindt op zolder zes films die zijn vader  op 27 maart van 1958 tot 1963 heeft opgenomen. Alle films, die slechts een paar minuten duren, tonen uitsluitend een muur. Sabatello vraagt Montalbano uit te zoeken wat hierachter zit. Als hij hiermee begonnen is, wordt Montalbano met een tweede mysterie opgezadeld. Twee gemaskerde mannen zijn klas 3B van de lokale school ingegaan en zijn begonnen te schieten. In de klas zit de zoon van Mimi Augello, de rechterhand van Montalbano. Niemand wordt getroffen. Montalbano gaat met enkele leerlingen uit de klas praten en komt tot de ontdekking dat de jeugd van tegenwoordig die sociale netwerken gebruikt een geheel andere taal spreekt dan hijzelf.  

Vigàta is een denkbeeldige Siciliaanse stad. In een interview onthulde Camilleri dat Vigàta niets anders is dan Porto Empedocle, zijn geboorteplaats. Een alwetende verteller vertelt in de derde persoon wat er gebeurt. In feite zijn het twee verhalen die zich parallel aan elkaar ontwikkelen. De twee gebeurtenissen, zestig jaar na elkaar, convergeren naar dezelfde overpeinzingen van de commissaris die zich realiseert dat hij op leeftijd is gekomen. Het is voor hem niet gemakkelijk om mee te gaan met de veranderingen in de samenleving. Het duidelijkst komt dit naar voren in zijn contacten met de jeugd die er een taalgebruik op na houdt en die nieuwe technologieën gebruikt waarmee hij niet bekend is. Montalbano moet het hebben van zijn menselijkheid en van zijn kunst om adequaat om te gaan met de problemen en tragedies die zijn medemensen ondervinden. Hij is als geen ander in staat de menselijke ziel te analyseren.  

Tegelijkertijd is Montalbano een slimme onderzoeker die goed gebruik maakt van zijn intuïtie. Hij wordt bijgestaan door trouwe medewerkers, waaronder zijn rechterhand Mimi Augello en de nauwgezette Fazio, die Montalbano respecteren. Hij is een man die houdt van vrouwen en die gek is op lekker eten.  

Camilleri heeft een eenvoudige, boeiende, ironisch-humoristische manier van schrijven die vlot leest. Er zijn geen passages met geweld of bloed. Het verhaal heeft een rustig tempo vol bespiegelingen. Een belangrijk thema is bescherming, zoals de titel van het boek al doet vermoeden. Daarnaast komen actuele onderwerpen aan de orde, zoals pesten, eenzaamheid, sociale netwerken en bloggen, waarbij blijkt dat de commissaris niet in staat is om met deze nieuwtjes om te gaan.  

Voor lezers die houden van een goed geschreven verhaal, niet zitten te wachten op veel actie, maar wel kunnen genieten van innerlijke zelfbeschouwing is dit een onderhoudend boek.